της Νίνας-Μαρίας Πασχαλίδου 


Συλλογίζομαι ότι την Άνοιξη η Ελλάδα την έχασε. Ότι ήταν περίπου η εποχή να ανθίσουν οι κερασιές όταν ξαφνικά ήρθε ο χειμώνας και σάρωσε τα πάντα. Αυτό το γεγονός και μόνο άφησε πολλούς από εμάς να αναρωτιόμαστε αν υπήρξε ποτέ Άνοιξη. Αν είδαμε ποτέ αμυγδαλιές. Μήπως ήταν όλα καμώματα της φαντασίας μας; Δεν ξέρω γιατί τώρα το Φθινόπωρο το μυαλό μου ταξιδεύει στα πρώτα σκιρτήματα της Άνοιξης. Ίσως διότι σήμερα που το μακρύ και ατέλειωτο καλοκαίρι μας εμποδίσει να βυθιστούμε ξανά μέσα στην άβυσσο της κρίσης, που η βροχή δεν έρχεται για να ποτίσει τους πεινασμένους κήπους μας, που τα καυσόξυλα περιμένουν ξερά στο τζάκι να κάψουν τους καημούς μας, εγώ να νοσταλγώ την Άνοιξη που οσφρανθήκαμε αλλά ποτέ δεν είδαμε. Και θυμάμαι με δάκρυ τα λόγια του Στρατή Τσίρκα στη δική του «Χαμένη Άνοιξη».

«Θέλουν τη Ελλάδα πόρνη να τους ανοίγει τα σκέλια στην ποδιά της Ακρόπολης να προμηθεύει μισοτιμής το ρίγος της αμαρτίας στις μαραγκιασμένες από τον πουριτανισμό ψυχές τους.
 Μας θέλουν γκαρσόνια ταβερνιάρηδες μαστροπούς βαρκάρηδες επιβήτορες καμπαρετζήδες μπουζουξήδες χασισέμπορους αχ αμαν αμαν και συρτάκι αμε και Ζόρμπα δη Γκρηκ κι αυτοί ν’ αρμέγουν τον τόπο το κρασί το λάδι τα πορτοκάλια τις ντομάτες τα ροδάκινα το βαμπάκι τα μάρμαρα το βωξίτη το λιγνίτη τα μεταλλεύματα και τον ιδρώτα του κόσμου.

Κοίτα που καταντήσαμε κάθε πολιτικός και κόκκινο φαναράκι στην πόρτα του και τ’όνομά του φωτισμένο σε ταμπελίτσα πλάι στο κουδούνι. Λουιζ Κλάρα Ρόζα Ντολόρες».


*Από το μυθιστόρημα «Χαμένη Άνοιξη» του Στρατή Τσίρκα, ΚΕΔΡΟΣ 1976.