Μια επίσημη αλλά απλή Ελληνογερμανική διμερής συνάντηση παρουσιάστηκε σαν μαρτυρία για την αλλαγή του δυσμενούς Ευρωπαϊκού κλίματος και το τέλος της διεθνούς απομόνωσης της χώρας. Κυκλοφόρησαν φήμες για δώρα που δεν δόθηκαν, παρότι αυτά δεν είχαν ποτέ υπονοηθεί, και καλλιεργήθηκαν προσδοκίες για δεσμεύσεις σχετικά με διευκολύνσεις, που ποτέ δεν είχαν αναγγελθεί.

Αν όμως δούμε τα γεγονότα, η κ. Μέρκελ κράτησε στην Αθήνα ακριβώς την ίδια στάση που είχε και στο Βερολίνο, όταν την είχε επισκεφθεί ο κ. Σαμαράς. Και ανταπέδωσε την επίσκεψη την κρίσιμη στιγμή πριν την ψήφιση των μέτρων, τα οποία πέτυχε να είναι ευθυγραμμισμένα στο όραμα της λιτότητας, όπως εκείνη το εννοεί, και της ανάπτυξης μέσα από τις μεταρρυθμίσεις, όπως επίσης εκείνη την εννοεί…

Η κ. Μέρκελ δεν έχει λόγο να μην συμπαραστέκεται σε έναν ειλικρινά μεταμελημένο κ. Σαμαρά όσο εκείνος υπηρετεί το δικό της σχέδιο. Αλλά στον σχεδιασμό των Γερμανικών Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης δεν υπάρχει χώρος για αλληλεγγύη και σεβασμό στα κοινωνικά δράματα και τα εθνικά προφίλ, ούτε χώρος για προσωπικές συμπάθειες, διπλωματίες και διαπραγμάτευση. Και σε αυτήν την προοπτική, η Ελλάδα χωρίς ισότιμους ηγέτες και με έναν ανασφαλή και φοβισμένο λαό, κινδυνεύει να αναβαθμιστεί μόνο στον ρόλο του πειραματόζωου, κορυφώνοντας την δοκιμασία ως εκείνο το κράτος-εταίρος, που ενώ θα διατηρεί την ονομασία και τη γλώσσα του, διοικητικά και οικονομικά θα προσεγγίζει τις νοοτροπίες και θα προωθεί τα συμφέροντα του σύγχρονου Γερμανικού κράτους – που βαθμιαία θα απλώνεται σε όλην την Ευρώπη.

Ωστόσο αυτό το απολυταρχικό εγχείρημα είναι εξαρχής ανέφικτο όχι μόνο λόγω της αναπόφευκτης σύγκρουσης των διεθνών συμφερόντων στην περιοχή, αλλά και επειδή η οικονομική κρίση θα επεκταθεί αναπόφευκτα στην Γερμανία με αποτέλεσμα να ψαλιδιστούν για μια ακόμη φορά οι ηγεμονικές της βλέψεις. Αλλά στο μεταξύ εμείς θα έχουμε χάσει και άλλο πολύτιμο χρόνο και θα έχουμε ακόμη περισσότερο αποδυναμωθεί μέσα σε μια ήδη αποδυναμωμένη Ευρώπη.

Αλλά το κύριο σημερινό μας πρόβλημα δεν είναι οι Γερμανικές φαντασιώσεις, αλλά οι δικές μας αδυναμίες. Όσο δεν μπορούμε να γυρίσουμε στη δεκαετία του ΄80 και να ξεκινήσουμε πάλι,  αναθεωρώντας ριζικά το πελατειακό κράτος και πολεμώντας αιματηρά την διαπλοκή και την διαφθορά – χωρίς να λογαριάζουμε προσωπικό κόστος. Όσο δεν υπάρχουν οι πολιτικοί ηγέτες για να καθοδηγήσουν μια τέτοια λυτρωτική και αναγεννητική πορεία, αλλά ούτε η κρίσιμη κοινωνική μάζα που θα συγκρουστεί για να την υποστηρίξει.

Ωστόσο παρότι ανεπαρκείς για το άλμα, είμαστε ταυτόχρονα αρνητικοί για μια παθητική προσάρτηση στο καταστροφικό άρμα του σύγχρονου Γερμανικού άξονα. Και όσο υπάρχει αυτή η αντίφαση στη συνείδησή μας, υπάρχει ελπίδα για τη χώρα…


Δ. Τρικεριώτης