Διαβάζω πως τα παιδάκια που είναι κάτω από τριών χρονών βλέπουν 40.000 διαφημιστικά σποτάκια το χρόνο και πως γνωρίζουν περισσότερες μάρκες από ότι ονόματα ζώων. Επίσης έχουν ανακαλύψει πλέον πως το τι θα προτιμάς, τι θα αγοράζεις, τι θα ονειρεύεσαι, δεν χρειάζεται να έχεις γεννηθεί για να διαμορφωθεί. Μέσα από τη κοιλιά της μάνας σου. Πριν βγάλεις το πρώτο κλάμα.  Η μουσική φτάνει στ΄αυτιά σου, εκεί μέσα καθώς είσαι στο απόλυτο χουζούρι μέσα στη μήτρα της. Και η μουσική αυτή δεν είναι απαραίτητο να είναι Μπετόβεν ή Μαργαρίτης (ανάλογα με τα γούστα της μαμάς) μπορεί να είναι κάλλιστα κι ένα σωρό ρυθμικά σποτάκια που διαπερνάνε τον ήσυχο κόσμο του αγέννητου και τον μολύνουν με όλα τα σκατά που περιέχει αυτός ο υπέροχος κόσμος που θα συναντήσει κατά την έξοδο.

Δεν χρειάζεται να ανακαλύψεις εσύ το τάδε μπιχλιμπίδι. Σ΄εχει ανακαλύψει αυτό πριν καν αγγίξεις το βυζί της μάνας σου για να βυζάξεις! Οπότε ζητείται μια ελεύθερη βούληση. Δεν είναι φοβερό ανέκδοτο? Η τελευταία φορά που πρέπει να υπήρξε κάτι τέτοιο ήταν όταν κάποιος μοναχικός τύπος σ΄ενα κήπο είπε, ρε δε τρώω εκείνο το μήλο? Με το που το έφαγε ξεκίνησε κατ΄ευθείαν εργοστάσιο παραγωγής μηλοτροφών, στήθηκαν δέκα λαϊκές όσα πάρεις ένα φράγκο, γεννήθηκαν τρεις επιστήμονες που βεβαίωσαν πως τον γιατρό τον κάνουν πέρα, κατασκευάστηκαν μπλουζάκια που έγραφαν «μίλα μου με μήλα» και ταυτοποιήθηκε και σαν υπεύθυνος της εφεύρεσης του μήλου ένα φίδι!

Σήμερα πλέον μέχρι να ανατρέξεις το νήμα ανάποδα και να καταφέρεις να ανακαλύψεις τι υπάρχει πίσω από τα αντικείμενα που έχεις στο σπίτι, τους κωδικούς που σε αναγνωρίζει ένα κράτος, τι είναι κράτος, ποιος το έφτιαξε, τι έγινε πρώτα το αυγό ή η κότα.... χμ... θέλεις περίπου τρεις με τέσσερις χιλιάδες χρόνια, δεν έχεις τόσα, άστο!

Απλά μέσα σε όλο αυτό το κουβάρι της τρέλας, υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα παραμυθιάζονται για την ελεύθερη βούληση. Λένε ας πούμε, δεν θα αγοράσω το τάδε πράγμα γιατί είναι άχρηστο και μου το επιβάλουν με το ζόρι. Κι ησυχάζουν πως έκαναν το καθήκον τους σαν ελεύθερα όντα, τα οποία δίπλα στο ένα όχι, έχουν περίπου.... μερικά εκατομμύρια ναι τα οποία δεν είναι καν ναι. Είναι.

Το αγαπημένο μας μνημόνιο, οι διεθνείς τοκογλύφοι, η δικτατορία των τραπεζών, τα διεθνή λόμπι, η νέα τάξη πραγμάτων, η παγκοσμιοποίηση, όλα αυτά τα μεγάλα και τρανά που ανακαλύπτει ο άνθρωπος του 21ου αιώνα,  μοιάζουν τρανά γιατί πολύ απλά είναι η κούκλα με το μεγαλύτερο μέγεθος. Δηλαδή η μεγάλη τελική Μπαμπούσκα που κλείνει μέσα τις αμέτρητες μικρότερες μέχρι εκείνη τη τοσοδούλικη στο βάθος, την ελάχιστη που λογικά (χωρίς να είμαι και βέβαιη) κρύβει μέσα της απλά το κενό που θα έπρεπε να γράψουμε αν δεν είχαμε επικεντρωθεί στην πιο μεγάλη και φανταχτερή, εκείνη που αντικρίζουμε στη βιτρίνα της ζωής μας...

Σ΄αυτή τη ζωή που εδώ και ...(πόσες χιλιάδες χρόνια άραγε?) σε κάθε αγέννητο παιδί πλασάρουμε την τελική έκδοση ενός δημιουργήματος που αγνοούμε παντελώς την αρχική του μορφή. Κάποιος είπε κάτι, κάποιος έμαθε, κάποιος μετέφερε, κάποιος αποφάσισε, κάποιος επέβαλε, κάποιος το καταπίνει ως έχει...

Ο πολιτισμός μας δεν είναι μυστήριος. Δεν είναι μαγικός. Δεν είναι πολύπλοκος. Είναι απλά ογκώδης. Πομπώδης. Για να γεμίζει το μάτι. Να τρομάζει. Να αγωνίζεται να φτάσει κάπου. Όσο πιο ψηλά γίνεται. Βαβελοκατάσταση δηλαδή. Ο δήθεν πολιτισμός μας είναι ένα  στρατηγείο μάρκετινγκ, όπου νόμος είναι να καλύπτεις τις πιο απλές χρήσιμες τσάμπα αλήθειες, με τα πολύπλοκα άχρηστα αλλά κερδοφόρα ψέμματα.

Μελετάμε συνέχεια. Ψάχνουμε. Αναρωτιόμαστε. Εκατομμύρια γιατί και λίγα διότι κι αυτά για εκλεκτούς και λίγους.  Υπάρχει ένας τρόπος να βλέπεις τα γεγονότα. Με τη μούρη κολλημένη επάνω τους. Κι ένας άλλος όσο πιο μακριά γίνεται, σε απόσταση ασφαλείας. Μοιάζουν τα σπίτια με κουκλόσπιτα που έλεγε και το παλιό τραγουδάκι.

Ένα μνημόνιο τόσο σημαντικό που αφαιρεί ανθρώπινες ζωές, κι άλλες τις στέλνει στη κόλαση, δεν είναι ούτε η κ@λοτρυπίδα της κ@λοτρυπίδας της κ@λοτρυπίδας ενός τυχαίου συμβάντος σε ένα ολόκληρο σύμπαν που πάλλεται γύρω μας, αιώνιο. Η ουσία όμως που βρίσκεται κρυμμένη στο τελευταίο κουκλάκι εκείνο που δεν έχει τίποτα άλλο να βγάλει από μέσα του, είναι ίσως το σημαντικότερο γιατί που γνωρίζουμε, αλλά έχουμε ξεχάσει, η καλύτερα μας έχει αφαιρεθεί η ικανότητα να το θυμόμαστε.

Δεν ήταν και δύσκολο ε? Δεν είναι δύσκολο να φορτώσεις ψέμματα ένα πλάσμα που είναι διατεθειμένο να πιστέψει πως η αιώνια αγωνία της ύπαρξής του, οφείλεται σ΄ενα μήλο που έφαγε...

Κι όμως η αφέλεια είναι τόσο μεγάλη που βλέπεις να πληθαίνουν συνεχώς εκτός από τα μαγαζάκια της ψευτιάς και τα μαγαζάκια της αλήθειας.

Δεν υπάρχει τελικά βεβαιότητα παρά μόνο μία. Πως δεν υπάρχουν βεβαιότητες. Όπου ακούς κάποιον να κουβαλάει πολύ βεβαιότητα, κράταγε μικρό καλάθι. Σ’ αυτή την αυλή των θαυμάτων, το μόνο θαύμα που υπάρχει ακόμα, είναι η διάθεσή μας να πιστέψουμε πως κάποιος άλλος κρατάει τις απαντήσεις εκτός από εμάς τους ίδιους. Όλη μας η ζωή μια αναζήτηση γι΄αυτούς τους άλλους που τα ξέρουν καλύτερα. Αυτούς που θα πάρουν την ευθύνη μας επάνω τους. Κι εκείνος ο φόβος μας... για το τίποτα που μπορεί να κρύβει  η τελευταία δυνατότητα μας. Το τέλος μας.  Κι ο φόβος  θα μας κοστίζει ξανά και ξανά εκατομμύρια ψέμματα... εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν

vasiliskos2