Μετά από δεκαετίες όπου η Δεξιά, είτε ως σκληρή και αυταρχική όπως την χαρακτηρίζει ο πυρήνας της, είτε ενδεδυμένη με “σοσιαλιστικό” μανδύα, διακυβέρνησε την χώρα, ήρθε η σημερινή συγκυρία που κατέστησε την Αριστερά περισσότερο υπεύθυνη ή για να το πούμε καλύτερα, της έδωσε την ευκαιρία να ακουστεί περισσότερο.

Το θέμα είναι πως η Αριστερά δεν ακούγεται παραπάνω επειδή υπήρξε κάποια στροφή της κοινωνίας προς πιο ριζοσπαστικές και αληθινά προοδευτικές ιδέες, αλλά από ανάγκη. Η απογοήτευση των ψηφοφόρων αύξησε το υποτιθέμενο ρεύμα της. Και αντίστοιχα τα κόμματα της Αριστεράς βρήκαν την ευκαιρία να το εκμεταλλευτούν αυτό, ερχόμενα πιο κοντά με την πρώην βάση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, στρογγυλοποιώντας τις απόψεις τους, φορώντας το προσωπείο της “υπευθυνότητας” και παίζοντας τον ρόλο του επόμενου διαχειριστή εξουσίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να πείσει χωρίς να υπάρχει λόγος, πως δεν έχει σχέση με ακραία στοιχεία, να γίνει λιγότερο αριστερός και να προσθέσει στον λόγο του εθνοσωτήρια ρητορική, κλείνοντας το μάτι και στους “πατριώτες”. Επίσης, αν και αποτελείται από διαφορετικά ρεύματα, θέλησε να εξαφανίσει τις συνιστώσες σαν να ήταν αδυναμία του, επειδή το χρησιμοποιούσαν ως επιχείρημα οι πολιτικοί αντίπαλοι. Κοινώς, ο ΣΥΡΙΖΑ φτιάχνει προφίλ κόμματος που πρέπει να απευθύνεται και στους “νοικοκυραίους”, γι’ αυτό αγκαλιάζει λαικιστές και συνδικαλιστές. Το άνοιγμα σε πιο πλατιά στρώματα, δεν θα μετατρέψει τα στρώματα αυτά σε πολίτες με αριστερή σκέψη, αλλά το ίδιο το κόμμα σε πρώην αριστερό.

Η ΔΗΜ.ΑΡ είναι σύντομο ανέκδοτο. Στον τίτλο περιέχει το “Αριστερά”, μόνο για γαρνιτούρα, καθώς οι ιδέες και κυρίως οι πράξεις δεν παραπέμπουν σε οτιδήποτε αριστερό. Εκεί βρίσκουν καταφύγιο οι πασόκοι που ο ΣΥΡΙΖΑ τους φαίνεται “πολύ αριστερός” για τα γούστα τους. Σίγουρα ο μπαρμπα-Φώτης θα γίνει ο Καρατζαφέρης με δήθεν αριστερό πρόσημο, παίζοντας την παράσταση “Η Αριστερά της Ευθύνης” και βέβαια μιλώντας με γλώσσα καθησυχαστική για τα συμφέροντα των φιλήσυχων υποστηρικτών του ευρώ.

Ερχόμαστε στο τρίτο κόμμα που εκπροσωπεί την Αριστερά στο κοινοβούλιο, το ΚΚΕ. Ιστορικά το ΚΚΕ, για πάρα πολλά χρόνια ήταν το κόμμα-συνώνυμο της Αριστεράς και ο πιο χαρακτηριστικός εκπρόσωπός της. Τα συνεχόμενα λάθη της ηγεσίας του, οι αρτηριοσκληρωτικές αντιδράσεις του και η ετεροχρονισμένη του κριτική, σε συνδυασμό με το χρόνιο σύνδρομο της ξύλινης γλώσσας, το έκαναν ακόμη λιγότερο δημοφιλές. Αυτό εμμένει στις δικές του πάγιες αρχές και θέσεις, σε σημείο που να χαρακτηρίζεται απολίθωμα. Δεν υπάρχει καμία εναλλακτική πρόταση από μεριάς του, μόνο η παραπομπή στην Δευτέρα Παρουσία-συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Πολλοί αμόρφωτοι και αστοιχείωτοι, παπαγαλίζουν ότι η Αριστερά είχε ιδεολογική ηγεμονία τόσα χρόνια, για να δικαιολογήσουν τις αντιλαικές επιλογές τους, κάτι που βρίσκει αντίκτυπο και στις επιλογές των Ελλήνων που δεν φημίζονται στην συντριπτική τους πλειοψηφία για την κριτική τους σκέψη. Το δυσάρεστο συμπέρασμα λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, είναι πως αν αυτά τα κόμματα είναι η “Αριστερά” στην Ελλάδα, τότε επειδή σίγουρα θ’ απογοητεύσουν τους ψηφοφόρους τους, προετοιμαστείτε για ακόμη μεγαλύτερες δόσεις Δεξιάς.

strange journal