Viky Georgiou



Σκάκι λίγο-πολύ όλοι ξέρουμε. Όσοι έχουμε ασχοληθεί, θα έχουμε δει πως η βασίλισσα στέλνει τα πιόνια-στρατιωτάκια της στη μάχη, προτού αποφασίσει η ίδια να κινηθεί και με μια κίνηση ΜΑΤ να τελειώσει το παιχνίδι στο άψε-σβήσε. Τα στρατιωτάκια έχουν λοιπόν λόγο ύπαρξης. Αν μεταφέρουμε το παιχνίδι αυτό στην πραγματικότητα και από επιτραπέζιο του δώσουμε ένα άλλο κωδικό όνομα μιας μυστικής αποστολής, θα δούμε πως λίγο απέχει από τα γεγονότα που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.

Στρατιωτάκια-πιόνια λοιπόν ρίχθηκαν στη μάχη με απώτερο σκοπό τον φόβο, την υποταγή και την όλη αναδόμηση του κοινωνικού συστήματος. Στρατιωτάκι και ο Ε. Κορκονέας, ένας φρουρός αποφασισμένος και υποταγμένος όταν οι ανώτεροί του θα του είπαν "commit to the program". Γαλουχημένος μέσα σε ένα στείρο θεοκρατικό περιβάλλον και με ένα παρελθόν που έδειχνε ότι "μασάει σίδερα", ήξεραν ότι ήταν η κατάλληλη επιλογή.

Στρατιωτάκι και ο "ανήλικος" Πακιστανός με το πολιτικό άσυλο, ο οποίος φρόντισε σε μια στιγμή να αποτελειώσει τα καλοκαίρια μας και να μας κλείσει ερμητικά στις φωλιές μας. "Commit to the program, λοιπόν". Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα είναι προμελετημένα, απλώς εμείς δεν το γνωρίζουμε.

"Ήμασταν κάποτε στρατιώτες" θα πουν στην έσχατη προσπάθεια της αυτοκριτικής τους όλοι αυτοί που προσεκτικά επιλέχθηκαν να επιβάλουν με τον χειρότερο τρόπο τον φόβο και προοπτικά να ανεβάσουν τα ακροδεξιά και εξτρεμιστικά ρεύματα στα ύψη. Σίγουρα θα στόχευαν και να μας αποπροσανατολίσουν από δόσεις, μεσοπρόθεσμα, PSI και όλα αυτά που τότε θα είχαν αποφασιστεί πριν από μας για εμάς. Σίγουρα θα στόχευαν και να μας απομακρύνουν από τους δρόμους, όπου είχαμε σκοπό να βγούμε.

Ο απολογισμός λίγους μήνες μετά το περιστατικό της Πάρου και τέσσερα χρόνια μετά τον μαύρο Δεκέμβρη του 2008, μια Αθήνα άδεια, μια ισχυρή αστυνόμευση να μας θυμίζει πως το κράτος δεν το κρατούν οι πολίτες του, αλλά οι ισχυρές δυνάμεις ασφαλείας, απανωτά γκάλοπ να μας ενημερώνουν ότι η ακροδεξιά βρίσκεται δεύτερη στις προτιμήσεις σε μια χώρα που μετράει τις πληγές της, μα κυρίως, και εδώ πονάει πολύ, δύο μητέρες απαρηγόρητες να κοιτάνε στο κενό. Η πρώτη δίπλα σε ένα μνήμα να κρατάει σφιχτά μια φωτογραφία που της απέμεινε από μια ζωή σύντομη που κόπηκε απότομα, και η δεύτερη σε μια μονάδα εντατικής να περιμένει μια πόρτα να ανοίξει και κάποιος να της πει ότι δεν χάθηκαν όλα...