Δεν έχω καμία διάθεση να συζητήσω με τραμπούκους και δογματικούς. Δεν προτίθεμαι να νομιμοποιήσω κανέναν μηχανισμό εξουσίας, είτε αυτός λέγεται ΜΜΕ είτε είναι ένας βουλευτής. Απαρνιέμαι την ψυχαναγκαστική διασκέδαση και την αναγωγή των πάντων σε θέαμα.

Είμαι επιφυλακτικός απέναντι σ’ αυτούς που φοράνε σταυρό στον λαιμό. Επίσης δεν μ’ ενδιαφέρει όλος ο βόθρος που λέγεται θρησκεία και τα συν αυτώ, πόσο μάλλον οι ψυχασθενείς που θέλουν να κυλιούνται μέσα στις λάσπες του. Είναι τραγικό το να προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε την ψυχοπαθολογία ορισμένων αντί να τους στείλουμε στον ψυχίατρο. Ομοίως πρέπει να συμβεί και με τον καταθλιπτικό πρωθυπουργό, τον Σαμαρά που επιπλέον νομίζει πως “μιλάει με τον Θεό“, αλλά και με τους μαζοχιστές ψηφοφόρους του.

Η πλέμπα που ακολουθεί το καθεστώς έχει θράσος, αμορφωσιά, αλαζονεία και όσο κι αν κατηγορείται από αφελείς για άγνοια, η αλήθεια είναι πως οι ελληναράδες απολύτως συνειδητά επιλέγουν να συνταχθούν με την σαπίλα, αδιαφορώντας για τις εναλλακτικές.

Επίσης, το καθεστώς έχει στο πλευρό του έναν στρατό από διεφθαρμένους δικαστικούς, ναζιστές αστυνομικούς, καναλάρχες, χριστιανομουλάδες, φανατικούς και δουλικούς που κάνουν τα πάντα για να βολέψουν τον κώλο τους. Κι η…”άλλη πλευρά” τι έχει να αντιπαρατάξει απέναντι σ’ αυτό; Φεστιβάλ και ειρηνικές διαδηλώσεις;

Για ποιον ακριβώς διεστραμμένο λόγο θα πρέπει να πιστέψεις πως υπάρχει περίπτωση αλλαγής αυτής της κατάστασης; Με ποια όπλα και υπό ποιους όρους, της μαζικής επιφοίτησης; Και όχι ανώνυμε φίλε αναγνώστη, δεν είμαι καθόλου απαισιόδοξος. Σαν γραφικός θα επιστρέψω στο θέμα της παιδείας. Αυτό που είναι κοπιαστικό για τον καθένα χωριστά, αλλά αν μπει σε σωστή βάση, τότε δημιουργεί πρόβλημα στην μαζικότητα και τους κανόνες της. Όλο αυτό το συφερτό δεν θα αφήσει καμία παρακαταθήκη. Η φτήνια, η πόζα, η ψευτομαγκιά και ο κούφιος ηδονισμός είναι τα κατάλοιπα ενός τρόπου ζωής που μοιάζει με κακέκτυπο των life style περιοδικών.

strange journal