Βαρέθηκα να ακούω και να διαβάζω τους πάντες να καταδικάζουν (ή να καταδικάζονται επειδή δεν καταδικάζουν) τη βία “απ’ όπου κι αν προέρχεται”. Ειλικρινά βαρέθηκα.

Και σίγουρα δεν είμαι ο μόνος.

Καταδικάζει τη βία η κυβέρνηση την ίδια στιγμή που συνεχίζει την εφαρμογή του πιο βίαιου προγράμματος φτωχοποίησης που εφαρμόστηκε ποτέ σε χώρα της Ευρώπης.

Την καταδικάζει κάθε υπουργός Δημόσιας Τάξης ή (ας γελάσω) Προστασίας του Πολίτη την ίδια στιγμή που την περιθάλπτει με κάθε τρόπο στους κόλπους της Αστυνομίας και την εξαπολύει αδιακρίτως εναντίον πολιτών κάθε ηλικίας, ανέργων, μαθητών, δημοσιογράφων και οποιουδήποτε τολμά να διαμαρτυρηθεί.

Την καταδικάζει κάθε υπουργός Οικονομικών, ενώ ταυτόχρονα έχει καταντήσει τους πολίτες της χώρας έρμαιο του κρύου και της αιθαλομίχλης επειδή “δεν υπάρχουν δημοσιονομικά περιθώρια” για την κατάργηση ενός αναποτελεσματικού και πανάθλιου μέτρου.

Την καταδικάζει ο ίδιος ενώ απομυζεί αμείλικτα μισθωτούς, συνταξιούχους, μικρομεσαίους ελεύθερους επαγγελματίες, χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα ουσιαστικό για την πάταξη της φοροδιαφυγής.

Την καταδικάζει ενώ, άκουσον άκουσον, έχει αναγάγει τα παιδιά σε φορολογικό τεκμήριο, σε κάτι περιττό, είδος πολυτελείας, όχι κάτι απαραίτητο και πολύτιμο σε μια χώρα με υπογεννητικότητα! Λες και το παιδί είναι αυτοκίνητο και μπορείς να το πουλήσεις ή να το αποσύρεις!

Την καταδικάζει το ΠΑΣΟΚ ενώ είναι αυτό που έβαλε τη χώρα στο στόμα του λύκου. Ενώ με το “έτσι θέλω” υφαρπάζει μέρος από τα χρήματα που μόλις δανειστήκαμε εγώ, εσείς και τα παιδιά των παιδιών μας για να χρηματοδοτηθεί σαν να ήταν πρώτο κόμμα!

Την καταδικάζει η ΔΗΜΑΡ ενώ ουσιαστικά εξαπάτησε τους ψηφοφόρους της με το χειρότερο τρόπο, πουλώντας δήθεν επαναδιαπραγμάτευση και διατυμπανίζοντας “κόκκινες γραμμές” και πράσινα άλογα.

Την καταδικάζει η ΝΔ, έχοντας υιοθετήσει στοργικά ένα ικανό μέρος της ακροδεξιάς του ΛΑΟΣ, συμπεριλαμβανομένων τραμπούκων με περγαμηνές βίας, όπως ο Βορίδης.

(Δεν) την καταδικάζει ο ΣΥΡΙΖΑ λες και ενδιαφέρει κανέναν αυτό, πέραν όσων ακόμα “ενημερώνονται” από τα τηλεοπτικά παράθυρα.

Την καταδικάζουν τα κανάλια, ενώ στην ουσία την προβάλλουν όσο περισσότερο μπορούν για χάρη της θεαματικότητας. Κάθε είδος βίας εκτός από την κρατική, βέβαια.

Την καταδικάζει ακόμα και η Χρυσή Αυγή, το “κόμμα” των κατεξοχήν ρατσιστών, τραμπούκων και υπόδικών ή φυγόδικων εγκληματιών. Βουλευτές του οποίου παραδέχτηκαν ανοιχτά ότι τους ενδιαφέρει μόνο η ασυλία για να μπορούν να ασκήσουν ελεύθερα το αγαπημένο τους χόμπι (της μη-βίας).

Είμαι κατά της βίας. Πιστεύω στο διάλογο και στη δυνατότητα των ανθρώπων, ως έλλογων όντων, να λύνουν τις διαφορές τους δίκαια και ειρηνικά. Αλλά για να επιτευχθεί η ειρηνική λύση πρέπει να είναι διατεθειμένοι να συμμετέχουν όλοι στο διάλογο.

Δεν μπορείς να κάνεις διάλογο όταν ο άλλος σε κρατάει από το λαιμό και σε σφίγγει, δήθεν γιατί αν σε αφήσει θα πέσεις στο κενό. Και όταν πας να τον κλωτσήσεις για να σωθείς, να σε κατηγορεί ότι ασκείς βία.

Εσείς ασκείτε βία, του χειρότερου είδους. Η καθεστωτική βία είναι συνεχής, νομιμοφανής και αδυσώπητη. Δε τη βιώνουν με τον ίδιο τρόπο, όμως, οι κουκουλοφόροι και οι μπαχαλάκηδες. Και αυτό γιατί είτε είναι παρακρατικοί, είτε αναρχικοί, είτε εγκάθετοι του ΣΥΡΙΖΑ, είτε  απλά ανεγκέφαλοι, ο,τι κι αν είναι όλοι αυτοί έχουν μάθει να λειτουργούν σε συνθήκες βίας.

Ο απλός άνθρωπος που έχει μια οικογένεια και είναι άνεργος, ο συνταξιούχος που δούλευε (και πλήρωνε) μια ζωή και δεν έχει φάρμακα, ο νέος που σπούδασε και δεν έχει κανένα μέλλον στην Ελλάδα, όλοι αυτοί, όλοι εμείς, δεν γνωρίζουμε πως να αντιμετωπίσουμε αυτή τη μέγγενη.

Αλλά όταν τα πράγματα φθάσουν στο απροχώρητο (και δεν απέχουν πολύ από αυτό) θα αναλάβει το ένστικτο της επιβίωσης. Η κατάφωρη αδικία που νιώθουμε να συσσωρεύεται, ειδικά τα τελευταία τρία χρόνια, δεν ήταν αρκετή ως τώρα για να ξεχειλίσει αυτό το ποτήρι.

Ως τώρα.

Πόση βία πρέπει ακόμα να υποστεί ο κόσμος μέχρι να ανταποδώσει με όποιον τρόπο μπορεί; Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να παίξουμε αυτό το στοίχημα; Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να την πληρώσουν αθώοι άνθρωποι;

Δεν έχω απαντήσεις για όλα αυτά τα ερωτήματα. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι βαρέθηκα όλο αυτό το θέατρο του καθωσπρεπισμού και της δήθεν ευαισθησίας. Απ΄όπου κι αν προέρχεται. Αν είχατε όντως ευαισθησίες, ω “αξιότιμοι” πολιτικοί μας άνδρες και γυναίκες, δε θα είχαν φθάσει τα πράγματα σε αυτό το σημείο.

Είστε, όλοι σας, υποκριτές και υπεύθυνοι στο ακέραιο για ό,τι κι αν επακολουθήσει.

Κι αν δεν σας αρέσει, καταδικάστε το κι αυτό.

Χρεωκοπημένοι Καιροί