Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ


Το Μάλι βομβαρδίζεται από τους Γάλλους στο όνομα του «αγώνα κατά της τρομοκρατίας», όπως διατείνεται ο σοσιαλ-ιμπεριαλιστής Φρ. Ολάντ. Στη Χίο ξεβράζονται εκ νέου πτώματα μεταναστών. Στο λόγο του Στρέφη, ένα σπίτι δέχεται εμπρηστική επίθεση, επειδή ο ιδιοκτήτης του έχει αδερφό πολιτικό. Πόλωση και φανατισμός. Πρόβατα που ουρλιάζουν και λύκοι που βελάζουν. Ένας λόγος ξύλινος, αφυδατωμένος, ακατάληπτος, δοκησίσοφος, ανεστραμμένος, που δεν ρίχνει γέφυρες για κανέναν διάλογο, αντίθετα τις γκρεμίζει.

Έτσι, εν μέσω αυτού του κουρνιαχτού, η βία του νέου φορολογικού, της καινούργιας εξαθλίωσης των μισθωτών και των συνταξιούχων χάνεται στο παρασκήνιο, ενώ στο προσκήνιο έχουν λάβει θέση οι νέοι μονομάχοι του ελληνικού πολιτικού Κολοσσαίου, που εξωθούν τα πράγματα μέχρις εσχάτων. Κάτι μεθυστικό, άρρωστα παραληρηματικό και σάπιο κυριαρχεί παντού. Ο ρήτορας μιλάει για το «χρόνο» από το βήμα της Βουλής, αλλά όχι με την έννοια που έδινε στο «χρόνο» ο Σαρλ Μπωντλαίρ, όταν έλεγε «Για να μη γίνετε οι μαρτυρικοί σκλάβοι του Χρόνου/μεθύστε/… Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, με ό,τι σας αρέσει». Ο «χρόνος» στην Ελλάδα παραπέμπει στο τέλος, στον γκρεμό, στην καταστροφή, στο χάος.

Το σημερινό ελληνικό μεθύσι έχει μία ηροστράτεια σχέση με το χρόνο, είναι ένα μεθύσι με αίμα, με μίσος, με απληστία, με ματαιοδοξία, είναι ένα άγριο ανθρωποφαγικό και αυτοκαταστροφικό μεθύσι. Όλα πλέον είναι ένας αιματηρός αγώνας με βάση το σύνθημα «ο θάνατός σου η ζωή μου». Μόνο που μετά από αυτόν τον φονικό εμφύλιο, η Ελλάδα θα είναι ένας έρημος και καμένος τόπος, ένα πεδίο βολής στο οποίο θα κερδοσκοπούν ξένοι επιχειρηματίες, θα παίζουν γκολφ οι ξένοι τουρίστες και θα αλωνίζουν οι προκουράτορες των Βρυξελλών. Κι από Ελλάδα τι; Από τον ελληνισμό τίποτα. Ακόμα και η σχολή «Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής» του ΤΕΙ Ηπείρου θα κλείσει με βάση τα αγοραία κριτήρια του υπουργείου Παιδείας. Ούτε παράδοση, ούτε ρίζες, ούτε η καλλιέργεια της ιστορίας του λαϊκού μας πολιτισμού, ούτε ταυτότητα, τίποτα.

Καμία σχέση με την ενεργητική συμμετοχή των μελλοντικών γενεών στην ύπαρξη της ελλαδικής συλλογικότητας, εντός της οποίας διατηρούνται ζωντανοί οι θησαυροί του παρελθόντος και κάποια προαισθήματα του μέλλοντος. Καμία επαφή με ό,τι σημαίνει τον τόπο, τη γέννηση, το ανθρώπινο περιβάλλον, ήτοι τις οικείες φωνές, τις μουσικές και τις εικόνες με τα αισθητικά και οντολογικά χαρακτηριστικά του ελληνικού φωτός, που συστήνουν αυτόν που ταυτίζεται με την πιο βαθιά Αγάπη και αποκαλείται Έλληνας Άνθρωπος.

Τώρα καίμε τα πάντα και τη φύση και την παράδοση και την ιστορία μας και την ταυτότητά μας στο όνομα της εξόδου από την κρίση. Μόνο που όταν θα βγούμε από αυτή την κρίση δεν θα είμαστε Τίποτα. Ούτε καν δούλοι. Θα είμαστε απλώς απέθαντοι, ζόμπι.