Η Εταιρεία Θεάτρου "Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ" παρουσιάζει το μονόλογο του Σωτήρη Μ. Σαμπάνη "Το σώμα του χρόνου (Η στιγμή)" με τον Γιάννη Δεγαΐτη, σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Ναρλή, στην αίθουσα Black Box του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης από τη Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013.

Ύστερα από σαράντα χρόνια μετανάστευσης, η ανάγκη επιστροφής του Μιχάλη στην πατρίδα για να δώσει μόσχευμα στον αδελφό του, γίνεται πρόκληση ζωής. Ένα ιδιότυπο ταξίδι που τον υπερβαίνει, από την πρώτη κιόλας στιγμή, ξεκινά.

Πίσω του η γοητεία των συναισθηματικών αποτυπωμάτων από την οποία δεν μπορεί ν’ αποσπαστεί και μπροστά το απροσπέλαστο δίλημμα για την πιο σημαντική απόφαση της ζωής του. Είναι ένα ταξίδι, μέσα από το οποίο ο ήρωας απευθύνεται στον εαυτό του.

Εγκλωβισμένος στις αναμνήσεις, βιώνει ξανά τα παιδικά του χρόνια, ψάχνει πίσω απ’ όλες τις γωνιές της μνήμης και ανασύρει φλεγόμενες εικόνες μέσα από μια διαδρομή επίπονη, ονειρική και απρόβλεπτη. Πρόσωπα που δεν υπάρχουν και πρόσωπα που τον περιμένουν παρελαύνουν μπροστά του, ενώ εκείνος βυθίζεται ολοένα σ’ ένα δικό του αλλόκοτο και απροσπέλαστο κόσμο.

Σ’ αυτό τον κόσμο ο ήρωας συναντά την αλήθεια του, που τον φέρνει αντιμέτωπο με το πεπρωμένο και το σύμπαν. Την αλήθεια, που αντικατοπτρίζει τη μηδαμινότητά του και τον ξεγυμνώνει σε όλη την πορεία του. Όταν η αλήθεια του κορυφωθεί και του υπαγορεύσει την απόφασή του, τότε θα "εκτεθεί" απέναντι στον εαυτό του, αμετάκλητα.

Αν η αγάπη είναι αυτό που αποζητάμε αιώνια, ο ήρωας δεν μπορεί να κρατηθεί ούτε από αυτή. Η απόφασή του συμπαρασύρει το ίδιο το μέλλον και είναι πέρα από την αγάπη, τον πόνο και την ελευθερία ακόμα. Είναι μια τομή αλήθειας που πρέπει να επιχειρηθεί. Και ο ήρωας που την επιχειρεί είναι ένας άνθρωπος που ζητάει να κατανοηθεί από τον κόσμο. Από τον κόσμο που πιστεύει ότι στην αγάπη η ήττα αρχίζει πάντοτε με στοργή, με ασύνορη στοργή και η ύπαρξή σου γίνεται ο άλλος κι εσύ είσαι έτοιμος να χαθείς μαζί του, αλλά και χωρίς αυτόν.

"Το σώμα του χρόνου" δομείται από αυτή καθαυτή την απουσία. Είναι ο χρόνος που πέρασε είτε σαν στιγμή, είτε σαν αιωνιότητα και χάθηκε κυριολεκτικά έξω και πέρα από κάθε μνήμη. Παρελθόν, παρόν και μέλλον, πραγματικότητες που για τον ήρωα μοιάζουν παρατημένες και ασαφείς, ζωντανεύουν λόγω της αιφνίδιας ανάγκης. Η ανάγκη γίνεται και το θεμελιώδες στοιχείο διττότητας και αφύπνισης.

Το ταξίδι του ήρωα στήνεται για να παιχτεί με το μεγάλο του αντίπαλο, τον εαυτό του. Γίνεται απρόβλεπτο και συνθέτει λίγο λίγο μια υπερβατική πραγματικότητα ανοιχτή στην αμφισβήτηση, αλλά και στη μύχια αλήθεια του ανθρώπου.

Συντελεστές: