Το θανατηφόρο κοκτέιλ της συνταγής «σοκ και δέος» περιλαμβάνει ενίοτε και μια δόση αυτοκριτικής εκ μέρους των «παρασκευαστών» του, ώστε η κοινωνία -που οδηγείται στην πλήρη εξαθλίωση- να ελπίσει στη διόρθωση του «λάθους» και στην πιθανότητα επιβίωσης της…

Ενδογενείς και εξωγενείς παράγοντες μας προσφέρουν σήμερα ένα νέο δεμάτι από «πολιτικό κουτόχορτο» για να καταστείλουν τις αντιδράσεις μας, για να κερδίσουν πολιτικό χρόνο λίγων μηνών, για να αποτρέψουν τη ρηγμάτωση, την κατάρρευση του μνημονιακού καθεστώτος.

Επίσημοι εκπρόσωποι του ΔΝΤ, η ίδια η κυρία Λαγκάρντ, αναγνωρίζουν την τελευταία περίοδο το «λάθος» τους στον υπολογισμό του συντελεστή της σχέσης μεταξύ περικοπών και ποσοστού ύφεσης… Οι εξαθλιωμένοι Έλληνες πολίτες μπορούν, λοιπόν, να προσδοκούν -χωρίς καμιά επίσημη δέσμευση- ότι στο (απώτερο) μέλλον το λάθος θα διορθωθεί, αν… επιζήσουν μέχρι τότε. Τον ίδιο στόχο έχει και η «προσδοκία» ότι μετά τις εκλογές στη Γερμανία η θριαμβεύτρια κυρία Μέρκελ θα ευαρεστηθεί να προβεί σε νέο «κούρεμα» του χρέους μας, ώστε να αντιμετωπίσουμε οριστικά την κρίση χρέους…

Όσο για τους «ενδογενείς» μνημονιακούς – κυβερνητικούς παράγοντες, αυτοί υπόσχονται επενδύσεις, πρωτογενή πλεονάσματα και ανάπτυξη από το β” εξάμηνο του 2013…
Ποτέ δεν ειπώθηκαν τόσα πολλά ψέματα σε τόσο μικρό διάστημα… Ποτέ η πολιτική εξαπάτηση, η αναξιοπιστία και η αδιαντροπιά δεν έφτασαν σε παρόμοια ακρότατα επίπεδα πολιτικού κυνισμού.

Δεν υπήρξε κανένα λάθος. Μπροστά στα μάτια μας σχεδιάστηκε, εκτυλίχθηκε και υλοποιήθηκε ΕΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ, που οδήγησε μια χώρα και μια ολόκληρη κοινωνία στην καταστροφή. ΥΠΕΓΡΑΦΗ ΕΝΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ και αυτό τηρήθηκε πιστά τόσο από τους κυρίαρχους «παίκτες» (ΔΝΤ, Δ Ράιχ, χρηματοπιστωτική δομή) όσο και από την εγχώρια εθελόδουλη πολιτική τάξη, οι δύο κεντρικοί κομματικοί «πυλώνες» της οποίας (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ), αλλά και τμήμα της Αριστεράς, τήρησαν και τηρούν πιστά τους όρους του «συμβολαίου» αυτού.

Από τις αρχές του 2010 όλοι οι σοβαροί επιστήμονες και αναλυτές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, είχαν επισημάνει ευθαρσώς ποιες επιπτώσεις θα είχε η ένταξη στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δεκάδες χωρών, άλλωστε, είχαν υποστεί ανάλογες καταστροφικές συνέπειες. Το ελληνικό «πειραματόζωο» όμως παρουσίαζε μια μοναδική, ιστορικά, πρωτοτυπία: Ήταν μέλος της Ευρωζώνης, λειτουργούσε με ένα σκληρό ευρώ και δεν μπορούσε να προχωρήσει σε εσωτερική υποτίμηση του νομίσματος…

Μήπως δεν γνώριζαν όλες αυτές τις κρίσιμες παραμέτρους οι εγχώριοι και εξωγενείς σωτήρες μας; Η απόφαση, ωστόσο, είχε ληφθεί: Η Ελλάδα θα υποβιβαζόταν στο διεθνή καταμερισμό, θα μεταβαλλόταν σε ελεύθερη οικονομική ζώνη, θα υποτασσόταν στην κυριαρχία του Δ” Ράιχ.
Μέσα σε ελάχιστα χρόνια ο Έλληνας πολίτης, ο Έλληνας εργαζόμενος οδηγείται στη βίαιη αλλαγή κανόνων, αξιών, αντιλήψεων, ερμηνειών. Πριν από την κρίση εξυμνείτο ο καταναλωτής, ο ατομιστής, που μπορεί να μην ασκούσε άμεση παραγωγική – δημιουργική δραστηριότητα, αλλά διέθετε οικονομικό και κοινωνικό «κεφάλαιο» και μπορούσε να δανείζεται αφειδώς από τις τράπεζες που τον κυνηγούσαν για να δανειστεί.

Μέσα σε διάστημα λίγων μηνών το πρότυπο, το «κοσμοείδωλο» ανεστράφη πλήρως. Ο Έλληνας εργαζόμενος, ο μικρομεσαίος παραγωγός, ο αγρότης ενοχοποιήθηκε και κλήθηκε, μάλιστα, να αποδεχτεί και να εσωτερικεύσει την ενοχή του, όπως στα έργα του Κάφκα… Έγινε σπάταλος, απατεώνας, τεμπέλης, απείθαρχος, άνομος, κλέφτης Γι” αυτό και έπρεπε να αλλάξει πεποιθήσεις να κατανοήσει ότι η σημερινή του τραγική θέση αποτελεί ένα είδος Νεμέσεως… Η νεοφιλελεύθερη λιτότητα συνοδεύεται στο σύγχρονο κόσμο από τον ηθικό – πολιτικό «προτεσταντισμό», ο οποίος επιτάσσει την υποταγή και την αυτοκάθαρση του ατόμου.

Η ελληνική κοινωνία ζει μια σειρά δραματικών ιστορικών αλλαγών σε πολλά επίπεδα. Οι πνευματικές ελίτ, οι πολιτικές ελίτ, οι περίφημοι διανοούμενοι είτε ενσωματώθηκαν είτε αποσύρθηκαν, αφήνοντας ελεύθερο το έδαφος στους πανίσχυρους συστημικούς «ιδεολογικούς μηχανισμούς» (L. Althusser) των διαπλεκόμενων ΜΜΕ να χειραγωγήσουν συνειδήσεις και να επιβάλουν τα «επιχειρήματα» και τις ερμηνείες τους.

Ας μην κατηγορούμε κι από πάνω τους πολίτες, τους εργαζόμενους για παθητικοποίηση, ας μην τους υποτιμούμε. Γιατί, όταν εξεγερθούν, ίσως αλλάξουμε σελίδα…

Μενέλαος Γκίβαλος – «Επίκαιρα»

vathikokkino