Tου Κωστα Iορδανιδη

O άθλος του πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου και του οικονομικού επιτελείου του είναι ότι περιήγαγαν το ΠΑΣΟΚ, την Ελλάδα, την Ευρωζώνη, και εν γένει την Ευρωπαϊκή Ενωση σε κατάσταση νευρικής κρίσεως. Ηγέτες ή γραφειοκράτες διεθνούς διαμετρήματος, με συμπεριφορές προβλέψιμες επί σειρά ετών, έχουν αρχίσει πλέον και λειτουργούν στην κυριολεξία ως νευρόσπαστα, δημοσιοποιώντας ως αφελή πολιτικά μειράκια όσα πριν από λίγα χρόνια διατύπωναν εν κρυπτώ και παραβύστω.

Οι ρυθμοί του κ. Παπανδρέου, οι απεραντολογίες των υπουργών του, ο ερασιτεχνισμός του οικονομικού επιτελείου του, αποσυντόνισαν και το ευρωπαϊκό σύστημα, που ούτως ή άλλως, είναι αλήθεια, δεν βρίσκεται και στην καλύτερη κατάσταση. Πρέπει να ομολογηθεί πως πρόκειται για επίτευγμα, για όσους τουλάχιστον επιζητούν δημοσιότητα, έστω και αρνητική, όταν ασφυκτιούν εντός των εθνικών ορίων.

Είναι αλήθεια ότι ως «Κόμμα Ανατολικό» από μίαν άποψη, το ΠΑΣΟΚ αντιμετώπιζε με δυσπιστία τα πρώτα χρόνια της μεταπολιτεύσεως τους μηχανισμούς της Δύσης. Το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» εξέφραζε την «ανατολική» αυτή αντίληψη, με τρόπο πράγματι αυθεντικό. Οσο ηγείτο του «Κινήματος» ο Ανδρέας Παπανδρέου ουδέποτε συμφιλιώθηκε με την ιδέα του ΝΑΤΟ.

Αλλά η όσμωση των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ με την Ευρώπη -ΕΟΚ και Ευρωπαϊκή Ενωση στη συνέχεια- ανάδειξε σταδιακώς μια αντίληψη, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως «κρατικιστική επιχειρηματικότητα», που όντως λειτούργησε για ένα διάστημα. Το ελληνικό σύστημα -πολιτικοί, επιχειρηματίες τμήμα της κοινωνίας με την ευρύτερη έννοια της λέξης- λειτούργησαν ως απροσάρμοστοι λεβαντίνοι, σε μια νέα εκδοχή. Λειτούργησαν με άλλα λόγια κατά τη φύση τους.

Περιττό να σημειωθεί ότι η λεγόμενη Δεξιά παρακολούθησε τις εξελίξεις με αμηχανία, ωσάν να βρίσκονταν σε απόσυρση. Το ΠΑΣΟΚ επέβαλε στην κοινωνία δικό του ρυθμό και ύφος. Κατέστη -δίχως φυσικά να ομολογείται- πρότυπο κόμματος εξουσίας, διατηρώντας, όμως, συγκριτικά, τεράστιο πλεονέκτημα στη νομή του δημοσίου πλούτου. Στη Ν.Δ. απέμεινε, στην καλύτερη των περιπτώσεων, η «ευρωπαϊκή ρητορεία».

Με αυτόν τον τρόπο πορεύθηκε η Ελλάς στη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως και ειδικότερα τα τελευταία τριάντα χρόνια, που είναι πλήρες μέλος του ευρωπαϊκού συστήματος. Διαδοχικές κυβερνήσεις όλο αυτό το διάστημα, καλλιέργησαν την ψευδαίσθηση του «θαύματος» της «χρυσής εποχής», της «αενάου αναπτύξεως» και ήρθε η ώρα της καταστροφής σαθρού οικοδομήτατος, που απειλεί πως θα συμπαρασύρει μια άλλη κατάκτηση της μεταπολιτεύσεως, τους «δημοκρατικούς θεσμούς».

Δεν είναι παράδοξο ότι η κυβέρνηση περιέπεσε σε φάση καταθλίψεως, αποδιοργανώσεως και ασυναρτησίας. Δεν είναι παράδοξο ότι επιχειρεί να ενοχοποιήσει το σύνολο της κοινωνίας, τον κάθε εργαζόμενο πολίτη, για έλλειψη προνοητικότητος όταν το σύστημα τον ωθούσε συστηματικά σε αλόγιστη κατανάλωση. Δεν είναι παράδοξο ότι ο κ. Παπανδρέου δυσανασχετεί όταν καλείται επί της ουσίας να αναλάβει τον ρόλο του ολικού καταστροφέα του οικονομικού οικοδομήματος της μεταπολιτεύσεως. Αλλα είχε υπ’ όψιν του όταν διεκδικούσε την εξουσία.

πηγη

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...