Η εισαγγελική παρέμβαση των Πεπόνη – Μουζακίτη για την διερεύνηση τυχόν πολιτικών ευθυνών Παπανδρέου - Παπακωσταντίνου και άλλων εμπλεκόμενων υπουργών για τα ‘φουσκωμένα» στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (ΕΛΣΤΑΤ), για το έλλειμμα του 2009, τινάζει ουσιαστικά στον αέρα το πολιτικό σκηνικό.

Βεβαίως για το αν θα προχωρήσει ο φάκελος προς την Βουλή , με το ερώτημα της άρσης ασυλίας του πρώην πρωθυπουργού, είναι υπόθεση του Συμβουλίου Εφετών.

Που ενδεχομένως και κάτω από τις επίσημες πολιτικές πιέσεις και απαράδεκτες, από Συνταγματικής απόψεως , εχθρικές δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης, Μ. Παπαιωάννου, μπορεί να μπλοκάρει την όλη εξέλιξη.

Το πολύ ενδιαφέρον πάντως είναι ότι ο τότε υπουργός Οικονομικών και περιβάλλοντος σήμερα, Γ. Παπακωσταντίνου δεν είναι βουλευτής και στην περίπτωση του δεν χρειάζεται άδεια της Βουλής για την εξέταση τυχόν ποινικών ευθυνών του, αλλά αντιμετωπίζεται ως απλός πολίτης . Όπως δηλαδή και ο επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, Γεωργίου.

Οι καταγγελίες που άνοιξαν τον χορό

Η δικαστικού χαρακτήρα αυτή εξέλιξη δίνει ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα στις καταγγελίες στελεχών της ΕΛΣΤΑΤ και ειδικά της κ. Γεωργαντά για επιβεβλημένη από τα πάνω, από το υπουργείο Οικονομικών και σε πλήρη συντονισμό με την Ευρωπαική Στατιστική Υπηρεσία ,διαδικασία «φουσκώματος» των ελλειμμάτων του δημοσίου για το 2009.

Ελλείμματα που δικαιολόγησαν την απόφαση της τότε κυβέρνησης Παπανδρέου , να επιβληθεί στη χώρα το ΔΝΤ και μέσα σε λίγους μήνες να υπογραφεί το πρώτο Μνημόνιο, με παραίτηση από την εθνική κυριαρχία και την εθνική ασυλία επί της δημόσιας περιουσίας.

Το ερώτημα του αν η Ελλάδα , το φθινόπωρο του 2009, βρισκόταν σε τόσο δυσμενή κατάσταση , από δημοσιονομικής πλευράς, όσο παρουσιάσθηκε ή αντίθετα οργανώθηκε η χρεοκοπία της από την κυβέρνηση Παπανδρέου και η αποκοπή της από τις αγορές, επανέρχεται με ακόμη μεγαλύτερη ένταση στο προσκήνιο.

Το βρώμικο «παίγνιο» και οι πρωταγωνιστές

Τελικά ο Παπανδρέου με επιλογή του οδήγησε τη χώρα στην μοιραία αγκαλιά της Τρόικας και την αιχμαλωσία των Μνημονίων ή δεν μπορούσε να γίνει κάτι άλλο;

Οι απαντήσεις είναι πιο απλές απ’ ότι φαίνονται. Όταν τον Οκτώβριο του 2009 ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας ο Γ. Παπανδρέου η Ελλάδα είχε ζήτημα προσαρμογής στα δεδομένα της ευρωζώνης ως προς το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος της, που βρισκόταν στο 120%.

Δεν είχε όμως κανένα ζήτημα δανεισμού, ούτε ιδιαίτερα υψηλών επιτοκίων από τις αγορές ούτε σε επίπεδο δημόσιας αναχρηματοδότησης του χρέους της, ούτε σε τραπεζικό και επιχειρηματικό επίπεδο.

Ο Γ. Παπανδρέου και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τον μέχρι τότε εκπρόσωπο τύπου του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπακωσταντίνου αντί να δανεισθεί κεφάλαια από τις αγορές που του προσφέρονταν οπότε να διασφαλίσει τις ανάγκες της χώρας για το 2011 και να προχωρήσει σε μέτρα περιορισμού των κρατικών δαπανών και αντιμετώπιση της γενικευμένης διαφθοράς και φοροδιαφυγής, με ταυτόχρονα μέτρα αντιμετώπισης της γραφειοκρατίας, πολυνομίας και πελατειακών σχέσεων, άρχισε δηλώσεις καταστροφής.

Πέραν των γνωστών δηλώσεων περί Τιτανικού και αναγκαστικής χρεοκοπίας της Ελλάδος, μεγάλο ρόλο στις μετέπειτα εξελίξεις είχαν οι δηλώσεις Παπακωσταντίνου, που επιβεβαιώνονταν από τον πρωθυπουργό για «κρυφό έλλειμμα» , που ξεπερνούσε κατά πολύ το επίσημα διακηρυγμένο και με τη σφραγίδα της Eurostat από την Ελλάδα.

Με δεδομένο ότι η Ελλάδα είχε και προηγούμενο για αναξιόπιστα στατιστικά στοιχεία , με τις περίφημες απογραφές του Γ. Αλογοσκούφη, οι αγορές αιφνιδιάστηκαν και πανικοβλήθηκαν , για το αν υπάρχει τελικά «δράκος» στα στατιστικά στοιχεία της Ελλάδος. η οποία εκτός από χώρα της ευρωζώνης ήταν και μία χώρα που από το 2004 και μετά το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ήταν ως προς τα μεγέθη της , υπό καθεστώς αυστηρής επιτήρησης από την Κομισιόν και την Eurostat.

Επεκράτησε διεθνώς , με αφετηρία τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ο όρος Greek statistics, θέλοντας να δείξει την αναξιοπιστία των στατιστικών μας στοιχείων. Σύμφωνα με τον τελευταίο υπουργό Οικονομικών των κυβερνήσεων Καραμανλή , Παπαθανασίου το έλλειμμα του 2009 θα έπρεπε να κλείσει κάτω από 7%, που ήταν όμως πάνω από τους στόχους που είχαν τεθεί.

Επί ημερών Παπανδρέου και επειδή δεν είχαν παρθεί περιοριστικά μέτρα το τελευταίο 4μηνο εκτιμάτο ότι το έλλειμμα θα έκλεινε κοντά στο 10%, πολύ υψηλό αλλά όχι μη αναστρέψιμο.

Στο επίπεδο αυτό μπαίνουν οι καταγγελίες των στελεχών της ΕΛΣΤΑΤ , περί τεχνητής αύξησης του ελλείμματος. Αυτό συνέβη υπολογίζοντας λάθος τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ, υπoλογίζοντας τα στο γενικό έλλειμμα, πέραν της μεθοδολογίας της ευρωπαϊκής και ούτω καθεξής. Το έλλειμμα για το 2009 ανακοινώνεται τελικά τον Φεβρουάριο του 2010 και είναι παραπάνω από 15%.

Ο ολισθηρός δρόμος της τεχνητής κατάρρευσης

Στο μεσοδιάστημα από τον Νοέμβριο του 2009 έως τον Φεβρουάριο του 2010 , οι αγορές σε αυτό το κλίμα και παράλληλα με τις δηλώσεις αυτοκαταστροφής της Αθήνας, προχωρούν σε αύξηση των spread από 150 μονάδες βάσης στις 500 μονάδες βάσης.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να δανεισθεί πλέον από τις αγορές , εξαιτίας των απαγορευτικών επιτοκίων. Από τον Δεκέμβριο του 2009 ο Παπανδρέου δηλώνει ότι η Ελλάδα θα καταφύγει στο ΔΝΤ για να δανεισθεί.

Όταν μία χώρα καταφεύγει στο ΔΝΤ , είναι σε κατάσταση χρεοκοπίας και δεν μπορεί να δανεισθεί από τις αγορές. Σύμφωνα με τις δημόσιες εξομολογήσεις του τότε επικεφαλής του ΔΝΤ Στρος Καν, ο οποίος συνδεόταν από παλιά με προσωπική φιλία με τον Παπανδρέου, από τον Σεπτέμβριο του 2009, συζητούσαν για το κατά πόσον η Ελλάδα θα μπορούσε να προσφύγει στο ΔΝΤ για να λύσει το πρόβλημα χρέους της.

Ουσιαστικά συζητούσαν ένα θέμα ταμπού για την Ευρώπη. Το ΔΝΤ να εισέλθει στην ευρωζώνη και η Ελλάδα να θυσιασθεί , για να αλλάξουν τα δεδομένα στην Ευρώπη.

Ο Γ. Παπανδρέου εκτέλεσε την Ελλάδα για να αλλάξει ο διεθνής οικονομικός συσχετισμός, αλλά και να πιεσθούν οι πλεονασματικές χώρες να προχωρήσουν σε ευρωομόλογα ή αλλαγή της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ώστε να ακολουθήσει τις λογικές της Αμερικανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας , με αποτέλεσμα τη συγκρότηση μηχανισμού αναδιανομής των πλεονασμάτων του ευρωπαϊκού Βορρά στον ελλειμματικό , εξαιτίας και του Μάαστριχτ, Νότου.

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συνέβη. Αντίθετα η Ελλάδα την άνοιξη του 2010, βρέθηκε σε κατάσταση παύσης πληρωμών , που θα σήμαινε ευρωπαϊκό και διεθνές οικονομικό ντόμινο, πολύ χειρότερο από εκείνο της κρίσης στην Αμερική και τις αγορές του 2008. Σύμφωνα με το θεσμικό πλαίσιο της ευρωζώνης δεν προβλεπόταν καμία διαδικασία δανεισμού κράτους μέλους, που θα βρισκόταν σε τέτοια «παγίδα».

Ακολούθησε ο γνωστός πανικός που κατέληξε στο αποικιακό Μνημόνιο του Μαΐου 2010, όταν για πρώτη φορά εκτός των άλλων χώρα παραιτήθηκε από το διεθνές δικαίωμα ασυλίας της επί της κρατικής περιουσίας.

Το μοντέλο της Τρόικας με τη συμμετοχή κατά το 1/3 του ΔΝΤ και την ευρωπαϊκή κυριαρχία των πιστωτών, σε χώρα μέλος του ευρώ ήταν η τελική ρύθμιση. Ακολούθησε ο μηχανισμός στήριξης και σταθεροποίησης, στον οποίο στη συνέχεια εντάχθηκαν οι Ιρλανδία , Πορτογαλία, Ισπανία, αλλά ποτέ η Ελλάδα που εξακολουθεί να είναι ειδική περίπτωση με πολύ π[ιό σκληρό καθεστώς ελέγχου από τις υπόλοιπες , βάση των Μνημονίων

Το χαμένο PSI. του Μαΐου 2010 και η δευτερογενή αγορά

Το πολύ ενδιαφέρον και ελάχιστα γνωστό είναι ότι η Ελλάδα σε όλο αυτό το διάστημα από τον Νοέμβριο του 2009 μέχρι ακόμη και αυτόν τον Μάιο του 2010 θα μπορούσε να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους της σε εθελοντική βάση, όπως επιχειρείται τώρα από τα PSI ή με επαναγορά ομολόγων της σε χαμηλότερη τιμή από τη δευτερογενή αγορά , με τη συμμετοχή διεθνών τραπεζών και να μην μπει στα Μνημόνια.

Η έγκριτη εκτίμηση είναι ότι αν επιχειρείτο PSI στη λογική του σημερινού , τον Μάιο του 2010, όταν δηλαδή οι Παπανδρέου- Παπακωσταντίνου δέσμευαν την Ελλάδα με τα Μνημόνια, διακηρύσσοντας ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος, θα είχαμε όφελος 180 δις ευρώ, ενώ το χρέος μας θα βρισκόταν κάτω από το 100% του ΑΕΠ.

Με λίγα περιοριστικά μέτρα στις δαπάνες και αντιμετώπιση της διαφθοράς, φοροδιαφυγής , γραφειοκρατίας θα βρισκόμασταν από το 2010, πολύ κοντά στα δημοσιονομικά χαρακτηριστικά της Γαλλίας.

Ούτε τότε όμως οι Παπανδρέου- Παπακωσταντίνου και η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ επέτρεψαν την διαφυγή της Ελλάδας, από την «παγίδα» που την έριξαν εν γνώσει τους. Τότε είχαμε τις άλλες δηλώσεις ότι η αναδιάρθρωση είναι χρεοκοπία και δεν θα στερήσουμε ούτε ένα ευρώ από τους πιστωτές μας.

Το μήνυμα Σημίτη –Προβόπουλου

Το «κουτί της Πανδώρας» πάντως μέχρι σήμερα παραμένει το «φούσκωμα» και ο υπολογισμός του ελλείμματος του 2009. Απλά γιατί τα στοιχεία δεν μπορούν να αλλάξουν. Το αποτύπωμα του εγκλήματος σε βάρος της Ελλάδος και των Ελλήνων , δεν μπορεί να σβηστεί.

Η «πόρτα» του Ειδικού Δικαστηρίου για τον Γ. Παπανδρέου και όλους τους εμπλεκόμενους υπουργούς και μη , βρίσκεται σε αυτό το σημείο. Οι δύο εισαγγελείς ήδη θέτουν το ερώτημα για πολιτικές και ποινικές ευθύνες.

Οι αντιδράσεις από το ΠΑΣΟΚ και τους «πράσινους» υπουργούς που συμμετέχουν στην σημερινή κυβέρνηση Παπαδήμου, θυελλώδεις, γιατί όλοι γνωρίζουν ότι είναι θέμα πολιτικής βούλησης να ανοίξει το θέμα και σήμερα και στο μέλλον.

Πολύ ενδιαφέρουσα στο σημείο αυτό είναι και η στάση που κράτα ο πρωθυπουργός της ΟΝΕ , Σημίτης αλλά και ο κεντρικός τραπεζίτης της Ελλάδος , Προβόπουλος. Και οι δύο, ο πρώτος με προδημοσίευση ομιλίας που θα κάνει τη Δευτέρα στο Βερολίνο και ο δεύτερος με δήλωση ότι όλοι γνώριζαν απολύτως και με ακρίβεια την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας το φθινόπωρο του 2009 στέλνουν το μήνυμα στους Παπανδρέου- Παπακωσταντίνου- Γεωργίου κ.λ.π

Ότι για το έγκλημα σε βάρος των Ελλήνων, το προαναγγελθέν στον Στρος Καν από τον Σεπτέμβριο του 2009, στα εδώλια του Ειδικού Δικαστηρίου θα κάτσουν μόνοι τους και δεν θα τους συνοδεύσει κανείς. Ειδικά τώρα που οι κατηγορίες θα είναι περί εσχάτης προδοσίας και εκούσιου δωσιλογισμού.

Πηγη