Πριν δυο χρόνια το Ελληνικό κρατικό χρέος ήταν 100% του ΑΕΠ. Το έλλειμμα του 2009 “υποτίθεται” πως ήταν 15,4% και η οικονομία πορευόταν με δανεικά. Αυτή ήταν η αρχή του υφεσιακού κύκλου που μπήκε η οικονομία.

Στη δεδομένη χρονική στιγμή, έπρεπε να γίνουν πέντε κινήσεις άμεσα εντός 3-4 μηνών το πολύ, για να μετριάσει το έλλειμμα η κυβέρνηση και να φέρει την εξυγίανση στο κράτος:

α) μείωση του ΦΠΑ και της φορολογίας στο 15% για να πάρει ανάσα η παραγωγική οικονομία και με την αύξηση της δραστηριότητας να αυξηθεί η φορολογητέα ύλη,

β) πλήρης αντιστοίχηση των τραπεζικών λογαριασμών των Ελλήνων με τις φορολογικές τους δηλώσεις βάσει ΑΦΜ για να παταχθεί η φοροδιαφυγή, και ηλεκτρονική παρακολούθηση φορτίων πετρελαίου που μπαινοβγαίνουν στα σύνορα για πάταξη του λαθρεμπορίου και απώλειας φορολογικών εσόδων του κράτους,

γ) κλείσιμο των χιλιάδων δημοσίων οργανισμών χωρίς αντικείμενο και συλλήβδην απόλυση εκ των δημοσίων υπαλλήλων, μόνο όσων εξ αυτών ευρίσκονταν με περιουσία που δεν δικαιολογείται από τα εισοδήματά τους,

δ) ιδιωτικοποίηση των μη στρατηγικών εταιριών που ανήκουν στο Δημόσιο, όπως και λιμανιών και αεροδρομίων, και

ε) άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων και των παράλογα ελεγχόμενων τομέων της οικονομίας, όπως αυτός της κρουαζιέρας με άρση του καμποτάζ.

Αν γίνονταν τα παραπάνω είναι σχεδόν βέβαιο πως οι αγορές δεν θα είχαν σκιαχτεί από το Ελληνικό πρόβλημα, και ίσως με λίγο μεγαλύτερο επιτόκιο από όσο πριν, θα συνέχιζαν να δανείζουν μια οικονομία που θα έδινε ξεκάθαρα σημάδια πως απελευθερώνει την παραγωγική δυναμική της. Εκεί θα είχε έννοια και μια μείωση του Δημοσίου δια μέσω των συνταξιοδοτήσεων, μαζί με ξεκάθαρη δέσμευση για δημιουργία e-government.

Αντί αυτού, τα κόμματα του κρατισμού προσπάθησαν και κατάφεραν να εγκλωβίσουν την κοινωνία και την οικονομία σε ένα φαύλο κύκλο, όπου έφεραν το ΔΝΤ με ψέματα και τρομοκρατία των αγορών (θυμάστε το “πιστόλι στο τραπέζι” και τον “Τιτανικό”;) για να μας “νταντεύει” λες και δεν ξέραμε τι έπρεπε να γίνει, το έλλειμμα αυξήθηκε στο δυσθεώρητο 170%, μειώνοντας το ΑΕΠ και την οικονομία με φορολογική επιδρομή στους νοικοκυραίους και τη μεσαία τάξη, αφήνοντας ανέγγιχτη τη διαφθορά, τον κρατισμό, τις σπατάλες, τη γραφειοκρατία και την ασυδοσία. Η χώρα βγήκε από τις αγορές, και εγκλωβίζεται τώρα σε μια δανειακή σύμβαση που θα ξεπουλήσει ό,τι έχει και δεν έχει, δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο που δημεύεται με τους δυσθεώρητους φορολογικούς συντελεστές που αγγίζουν επί πραγματικού το 70% των εσόδων των ακινήτων, όπως και κεφαλικούς φόρους που πληρώνουμε είτε έχουμε είτε όχι.

Για να επανέλθει το έλλειμμα στο 120% μετά από δέκα χρόνια (το 2020) οι ιδιώτες πιστωτές της χώρας θα πρέπει να υποστούν κούρεμα πάνω από 50%, η μεσαία τάξη να εξανδραποδιστεί, το δημόσιο να μειωθεί πολύ δραστικότερα από όσο θα χρειαζόταν με τον ορθό τρόπο, το τραπεζικό σύστημα της χώρας να κρατικοποιηθεί, και η οικονομία να συρρικνωθεί σε επίπεδα μιας πενταετίας πριν την κρίση.

Όλα αυτά λόγω των ιδεολογικών αγκυλώσεων μιας γενιάς πολιτικών που ποτέ δεν χρειάστηκε να δουλέψουν. Μιας γενιάς πολιτικών που αντιμετώπιζαν την κοινωνία ως υποχείριο, και φρόντιζαν πάντοτε το προσωπικό και κομματικό τους συμφέρον πάνω από το κοινό συμφέρον.

Δυστυχώς η δεκαετία που έχουμε μπροστά μας θυσιάστηκε στο βωμό της μικρόνοιας, της απροθυμίας και της ανικανότητας ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος. Του ίδιου πολιτικού συστήματος που θα κληθούμε να ψηφίσουμε σε λίγους μήνες. Φοβούμαι πως ακόμα και τώρα, θα υπάρξουν άνθρωποι που θα επιλέξουν να αφήσουν άλλους να επιλέξουν ποιοι θα κυβερνήσουν την άτυχη αυτή χώρα μας, την ευλογημένη.

Είναι να απορείς...