του Θύμιου Καλαμούκη 



Η «αδίστακτη καγκελάριος», η «ψυχρή εκτελέστρια του Βερολίνου», η «δολοφόνος, ξεδιάντροπη, ανήθικη, σκύλα», έφυγε, από την Αθήνα, μετά από μια 6ωρη επίσκεψη, με πολλές ερμηνείες και πολλές σηματοδοτήσεις. Οι χαρακτηρισμοί για το πρόσωπο της καγκελαρίου, δεν έχουν όρια, ποσοτικά και ποιοτικά.

Ξεχνάνε όσοι αρέσκονται σε αυτούς τους χαρακτηρισμούς, ότι το πρόβλημα δεν είναι το πρόσωπο. Το πρόβλημα είναι οι πολιτικές. Το θέμα δεν είναι η κακιά καγκελάριος που δεν δίνει λεφτά στην Ελλάδα, αλλά το οικονομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο είναι εγκλωβισμένη η Ελλάδα. Ένα πλαίσιο που για να υπάρξει, σε καιρό κρίσης, έχει ζωτική ανάγκη την ανεργία, την φτώχεια, την αδικία, την εξαθλίωση (αν χρειαστεί και το αίμα). Αυτό ορίζουν οι νόμοι του οικονομικού συστήματος του Δυτικού κόσμου, αυτό θέλουμε οι περισσότεροι σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις και τις εκλογικές επιλογές μας. Αυτό ελπίζουμε ότι θα μας σώσει ενώ αποδεδειγμένα πια, μας καταστρέφει.

Και αν δεν ήταν αυτή η καγκελάριος, θα ήταν μια άλλη. Και αν δεν ήταν η άλλη, θα ήταν οι όποιοι δανειστές που πάντα θα σκέφτονται και θα πράττουν τοκογλυφικά. Και αν δεν ήταν οι δανειστές θα ήταν οι ιδρυτικές συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και αν δεν ήταν αυτές οι συνθήκες θα ήταν η ίδια η φύση του καπιταλισμού. Άδικη, αδίστακτη, κανιβαλική.

Το θέμα δεν είναι όλοι αυτοί, που στο κάτω κάτω, έχουν δηλωμένες προθέσεις, καθαρές αρχές και ξεκάθαρες «δολοφονικές» τάσεις. Το θέμα είναι σε όλους εμάς που ανεχόμαστε, αυτό το πλαίσιο, το επιλέγουμε ή προσμένουμε από αυτό, ελπίζοντας το κακό να κάτσει στον γείτονα, τον συνάδελφο, τον φίλο και όχι σε εμάς τους ίδιους.

Όσο καλή και γαλαντόμα και αν ήταν η καγκελάριος, δεν θα άνοιγαν τα κλειστά μαγαζιά, δεν θα ανέβαινε ο κατώτατος μισθός, δεν θα πληρωνόντουσαν οι απλήρωτοι ιδιωτικού και ημιδημόσιου τομέα, δεν θα ακυρώνονταν το πακέτο των 13,5 δις. Ούτε η καγκελάριος, ούτε τα συμφέροντα που εκπροσωπεί και υπηρετεί είναι ηλίθιοι, να χάσουν την ευκαιρία να έχουν στην δούλεψή τους 10 εκ δούλους, με επίδομα για μισθό, χαρτζιλίκι για σύνταξη και ξεπουλημένα όλα τα φιλέτα της χώρας μας. Το σύστημα που υπηρετούν και τους υπηρετεί, θέλει υποταγμένους σκλάβους. Δεν θα τους αφήσουν τώρα που τους βρήκαν. Και μάλιστα σχετικά εύκολα.

Στο ίδιο οικονομικό πλαίσιο εντάσσεται και η αλλαγή έδρας της ΦΑΓΕ, που μεταφέρεται από την Αθήνα στο Λουξεμβούργο. Πλημμύρισε το διαδίκτυο από αφέλειες του τύπου, «να μποϋκοτάρουμε τα γιαούρτια τους», επειδή έφυγαν, να «τους καταγγείλουμε, να τους βρίσουμε» κλπ. Οι υπεύθυνοι της εταιρείας, δεν έκαναν τίποτα λιγότερο από το να προστατέψουν την εταιρείας τους, τα συμφέροντά τους και να εξασφαλίσουν τα κέρδη τους.

Έκαναν ότι θα έκανε ο καθένας από εμάς, αν είχε τέτοια εταιρεία. Διότι ο σκοπός μιας τέτοιας εταιρείας δεν είναι να στηρίζει ηθικά έναν λαό, ούτε να τον στηρίζει υλικά. Σκοπός είναι να βγάζει κέρδος, προσφέροντας προϊόντα και να αυξάνει το κέρδος, αξιοποιώντας τις δυνατότητές και τις ελευθερίες που του δίνει το οικονομικό και το γενικότερο πλαίσιο. Μια από τις βασικές αρχές του Μάαστριχτ, που η πλειοψηφία του λαού μας εγκρίνει,  είναι η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων. Και στα Ουράλια θα πήγαιναν την έδρα  ή ολόκληρη την επιχείρηση, αν εξασφάλιζαν κέρδη. Και οτιδήποτε θα έκαναν για να έχουν θετικούς ισολογισμούς. Και τους μισούς εργαζόμενους θα πέταγαν στα σκουπίδια, αν αυτό ήταν κερδοφόρο.

Ο καπιταλισμός δίνει στις «μάζες», άπειρες δυνατότητες για όνειρα, άπειρες πιθανότητες για κοινωνική άνοδο, άπειρες και συγκεχυμένες ελπίδες για το οτιδήποτε, αλλά δίνει και πολύ συγκεκριμένες πραγματικότητες. Δεν γίνεται να πάρεις μόνο το μισό πακέτο. Ή όλο ή τίποτα.

Ότι ζούμε δεν είναι καινούργιο. Έχει ξανακαταστρέψει και στο παρελθόν.

Καληνύχτα.