Με λένε Μαίρη, είμαι 40 χρονών και δεν θέλω να φύγω από την Ελλάδα. Αγαπώ τον ήλιο και τους ανθρώπους της. Αγαπώ την Ελλάδα που έζησα στα νεανικά μου χρόνια, την γιαγιά που στις Κυκλάδες με φιλοξένησε σπίτι της για να μην κοιμηθώ στην παραλία επειδή δεν είχε παντού “rooms to let”,  τον παππού στην Κρήτη που μου έκανε το τραπέζι σπίτι του επειδή  οικειοθελώς  βοήθησα να μαζέψει από την συκιά του τα ψηλά σύκα, και την θεία στον Έβρο που με τρατάρισε γλυκό του κουταλιού και καφέ επειδή θαύμασα την τριανταφυλλιά στον κήπο της και πιάσαμε κουβέντα.

Αυτή την Ελλάδα, την έζησα, την γνώρισα, την περπάτησα και την θέλω πίσω.

Το βιοτικό μου επίπεδο έχει πέσει εδώ και 4 χρόνια και συνεχίζει να πέφτει με δραματικούς ρυθμούς. Προσπαθούν να με πείσουν ότι το βιοτικό μου επίπεδο πέφτει επειδή η Φράου Μέρκελ είναι «κακιά» και επιβουλεύεται την Ελλάδα και τους Έλληνες. Δεν το πίστεψα ποτέ και δεν το πιστεύω και τώρα. Το βιοτικό μου επίπεδο πέφτει επειδή οι πολιτικοί των τελευταίων 30+ χρόνων (ναι, δυστυχώς από τότε που γεννήθηκα) είναι κλέφτες.

Δεν υπάρχει άλλη λέξη. Είναι κλέφτες. Και συνεχίζουν να είναι κλέφτες.

Και οι σημερινοί είναι οι χειρότεροι όλων, όχι γιατί συνεχίζουν και κλέβουν τα χρήματά μας, αλλά γιατί κλέβουν την ψυχή μας. Την ελληνική ψυχή, την στερεύουν, την στραγγίζουν, με το μαρτύριο της σταγόνας, εδώ και 4 χρόνια.

Είναι και ανίκανοι. Αποδεδειγμένα πια. Ανίκανοι. Μόνο να κλέβουν είναι ικανοί. Αυτοί και οι γύρω τους. Δεν θέλω να μιλήσω με νούμερα, αλλά νούμερα είναι. Ξεκίνησαν έναν «ιερό πόλεμο» εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, πόσους μέτρησαν αλήθεια τελικά… 800.000 δημόσιοι υπάλληλοι φταίνε για την κατάντια. Ποτέ δεν είπαν ότι για την κατάντια μας, φταίνε οι 300 δημόσιοι υπάλληλοι της Βουλής των Ελλήνων.

Πόσες φορές έκλαψε η ψυχή μου, όταν έβλεπα τις εικόνες του πλήθους πάνω στα κάγκελα που έστησαν για να προστατεύσουν τους 300. Αυτούς τους 300 που έπρεπε όλοι οι Έλληνες να τους δέρνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, μέχρι να φέρουν πίσω ότι έκλεψαν και να μην ξανα-ματα-εμφανιστούν ποτέ και πουθενά δημόσια.

Είμαι 40 χρονών, υπηρετώ την μαμά-πατρίδα, αυτή την πατρίδα που έρχονται στιγμές που δεν με χωρά, αλλά δεν θέλω να την παρατήσω, κ να την αφήσω να φύγω, έρμαιο στα χέρια τους.  Υπηρετώ την μαμά πατρίδα από τα 18 μου, επειδή ήθελα από μικρή να υπηρετήσω την μαμά πατρίδα, επειδή πίστευα σε ιδανικά  που δεν κυκλοφορούν και δεν διαφημίζονται. Που δεν είναι «της μοδός».

Το να φεύγεις, είναι πάντα το εύκολο.

Το να μένεις και να παλεύεις, είναι πάντα το δύσκολο.

Εμείς, εδώ, που μένουμε, πρέπει να αλλάξουμε την κατάσταση, και να ξεκινήσει ο καθένας από το σπίτι του και την γειτονιά του…

Το να φύγεις είναι το εύκολο…

antikleidi