Από το σούρουπο ως την αυγή


Δύο ταινίες μονάχα κάνουν πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα και δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να ξέρει ποια θα μονοπωλήσει το ενδια­φέρον. Αν και θα είχε μεγάλη πλάκα ο κόσμος να συρρεύσει για να δει τον «Οδηγό ιδεολογίας για διεστραμμένους» με τις ενδιαφέρουσες αναλύσεις του Σλάβοϊ Ζίζεκ, το σιγουράκι είναι η «Χαραυγή Μέρος 2». Το θέμα είναι ότι πρόκειται για τόσο προχειροφτιαγμένη υπόθεση που γίνεται επώδυνη. Σαν να σου πίνουν το αίμα ένα πράγμα. Εξαρτάται παντελώς από σας.

Χαραυγή Μέρος 2

Του Μπιλ Κόντον. Με τουςºΚρίστεν Στιούαρτ,
Ρόμπερτ Πάτινσον, Τέιλορ Λότνερ.
Φαντασίας, 2012, ΗΠΑ. 1 ώρα και 55 λεπτά.




Το «Λυκόφως» τελειώνει - αν και όχι όσο θεαματικά θα θέλαμε. Η Μπέλα έχει γεννήσει τη Ρένεσμι και είναι πανευτυχής με τη νέα της βαμπιρική φύση - ακούει, μυρίζει και βλέπει καλύτερα, τρέχει σαν αστραπή και νιώθει ακόμα πιο έντονα τον έρωτά της για τον Εντουαρντ. Εκείνος είναι επίσης πανευτυχής γιατί η Μπέλα τώρα είναι δική του για πάντα. Το μόνο τους πρόβλημα είναι πως η μικρή μεγαλώνει με αφύσικα γρήγορους ρυθμούς και ανησυχούν για το πόσο θα είναι κοντά τους. Αυτή η αγωνία διογκώνεται όταν οι Βολτούρι αρχίζουν να πιστεύουν πως πρόκειται για αθάνατο παιδί, το οποίο και πρέπει να εξοντωθεί. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σας μεταδώσω την ειρωνεία με την οποία διαβάζω στο μυαλό μου αυτές τις γραμμές. Πολύ θα ήθελα να διακτινιστώ στο μέλλον επίσης, σαν την Αλις, για να μάθω πώς θα αντιμετωπίζουν οι μελλοντικοί θεατές την ταινία: σαν έναν «Φλας Γκόρντον» ή ένα «Showgirls», κιτς αλλά διασκεδαστική, ή σαν μια «Catwoman» ή «Gigli», μπανάλ αλλά επώδυνη; Η «Χαραυγή Μέρος 2» είναι σαν να την έχει φτιάξει ο πιο παραιτημένος δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος ξέρει πως ο κόσμος θα πάει στην αίθουσα ό,τι και να του βάλει μπροστά του. Ευτυχώς, τελειώνει εδώ.

Οδηγός ιδεολογίας για διεστραμμένους / The Pervert’s Guide to Ideology

Της Σόφι Φάινς. Με τον Σλάβοϊ Ζίζεκ.
Ντοκιμαντέρ, 2012, Μ. Βρετανία / Ιρλανδία. 2 ώρες και 14 λεπτά.




Μετά τον «Κινηματογράφο του Σλάβοϊ Ζίζεκ», ο γνωστός φιλόσοφος με την τεράστια αγάπη για το σινεμά επιστρέφει με ένα ντοκιμαντέρ στο οποίο αναλύει, με τη βοήθεια του κινηματογράφου και της ψυχαναλυτικής θεωρίας, τη φύση της ιδεολογίας. Αν και ολίγον μεγαλούτσικη σε διάρκεια, η ταινία στηρίζεται στη χαρισματική ομιλία του Ζίζεκ και την ικανότητα να κρατάει την προσοχή - τόσο με το περιεχόμενο της ρητορείας του όσο και με την ίδια την πληθωρική περσόνα του. Συνδέοντας τις τελείες ανάμεσα στη «Μελωδία της ευτυχίας», την Coca-Cola, την 9η του Μπετόβεν, το «Κουρδιστό πορτοκάλι», τις εξεγέρσεις στη Βρετανία το 2011 και την τραγωδία στο Οσλο, ο Ζίζεκ παρουσιάζει στην οπτικοακουστική αυτή διάλεξη επιχειρήματα - μεταξύ άλλων σχετικά με την επιθυμία, την ενοχή, τον καταναλωτισμό, τις φαντασιώσεις και τον χριστιανισμό, σε μια αναθεώρηση του πώς προωθούνται μέσω της ιδεολογίας τόσες παγιωμένες απόψεις στη σύγχρονη κοινωνία. Ως κινηματογραφικό προϊόν δεν προτείνει τίποτα καινούριο, αλλά είναι ενδιαφέρον και χαριτωμένο.