Όπως ισχυρίζονται εδώ και καιρό οι Financial Times, η λιτότητα είναι απαραίτητη σε χώρες με ελλείμματα ρεκόρ που εξαρτώνται από τους κινητικούς επενδυτές. Αλλά οι οικονομίες σε σχετικά καλή δημοσιονομική φόρμα, όπως οι μεγάλες της ευρωζώνης, ή εκείνες που έχουν συντριπτικές αγορές ομολόγων -οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία- θα πρέπει να χαλαρώσουν το σφίξιμο.

Οι ιερείς της δημοσιονομικής προσαρμογής της ευρωζώνης, ειδικότερα, θα πρέπει να προσέξουν τις επιπτώσεις της μέγκενης στις εξαγωγικές αγορές. Στις χώρες με εξαγωγικό προσανατολισμό, όπως η Γερμανία αλλά και η Ιαπωνία, η πτώση στο καθαρό εμπορικό ισοζύγιο ήταν ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες της επιβράδυνσης του δ΄ τριμήνου.

Μια συμφωνία στην οποία οι χώρες με δημοσιονομικά περιθώρια επιβραδύνουν τη λιτότητα για να διευκολύνουν την προσαρμογή των αδύναμων είναι επιθυμητή, αλλά ουτοπική. Η έλλειψη διάθεσης για συντονισμένες στρατηγικές είναι εμφανέστατη στον παγκόσμιο συνδυασμό εύκολου χρήματος με παράλληλο αφορισμό των ανταγωνιστικών υποτιμήσεων.

Στην πραγματικότητα, ο αποκαλούμενος νομισματικός πόλεμος δεν είναι καθόλου κακός: αν υποτιμήσουν όλοι τα νομίσματά τους, ο κόσμος θα έλθει πιο κοντά στη νομισματική στήριξη που είναι απαραίτητη για να ξεπεραστεί ο υπερβολικός δημοσιονομικός ζήλος.

Το άλλο μεγάλο βαρίδι στην αναπτυξη είναι η αβεβαιότητα στην Ευρώπη για το μέλλον των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων εντός των μελών και η μεταξύ τους ενοποίηση. Στις ΗΠΑ, οι φόβοι επικεντρώνονται στον κίνδυνο απότομης δημοσιονομικής λιτότητας με αυτόματες περικοπές σε δύο μόλις εβδομάδες.

Τα αρνητικά νούμερα για την ανάπτυξη καθρεφτίζουν μια διολίσθηση της επιχειρηματικής εμπιστοσύνης που δύσκολα θα ανατραπεί αν οι ηγέτες δεν μπορούν να δώσουν στον ιδιωτικό τομέα μια σαφή αίσθηση προσανατολισμού.