Ο «δωδέκατος παίκτης» νικάει το κρύο
Παρατήρηση δεκαετιών του Ηλία Μπαζίνα Όταν κάνει δυνατό κρύο, ο «δωδέκατος παίκτης» γίνεται πιο αποτελεσματικός
Γιατί συμβαίνει αυτό; Δεν ξέρω. Υποθέσεις μόνο μπορώ να κάνω. Μία είναι ότι οι «λαπάδες» δεν πάνε γήπεδο με τον κακό καιρό. Μένουν σπίτι. Και στο γήπεδο πάνε οι φανατικοί, εκείνοι που λειτουργούν σαν «θέρμανση» σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Ενώ με τους ανοιξιάτικους καιρούς τα γήπεδα γεμίζουν με χαβαλέδες, κυριλέδες, κουστουμιάρηδες και τεχνοκράτες μετά των κυριών τους. Και γενικά με όλους αυτούς στους οποίους λέει «ΟΧΙ» ο Λουκιανός ο Κηλαϊδόνης.
Η διαφορά σε ποιότητα παρεχομένων υπηρεσιών εκ μέρους της σύναξης των λαπάδων και της εξέδρας των φανατικών προς την ομάδα τους που αγωνίζεται, είναι τεράστια. Και κύρια εκδήλωσή της είναι η εξής. Οι μανιακοί του ποδοσφαίρου σπρώχνουν την ομάδα τους όταν εκείνη το χρειάζεται. Ενώ οι χαβαλέδες, οι λαπάδες, οι εκ περιστάσεως φίλαθλοι και τα κάθε μορφής ρυζόγαλα και μουσταλευριές, κράζουν την ομάδα τους όταν δεν τους κάνει τα χατήρια να ρίχνει τρία γκολ στο ημίχρονο. Δηλαδή ακριβώς τότε που έχει μεγαλύτερη ανάγκη από ενθαρρυνση και από καταπτόηση του αντιπάλου.
Ενώ αντίθετα αποθρασύνονται και κράζουν τον αντίπαλο όταν εκείνος χάνει. Κάπως δηλαδή σαν τα πεκινουά που πουλάνε τσαμπουκά εκ του ασφαλούς, δαγκώνοντας τις φτέρνες κάποιου που φεύγει. Φυσικά είναι όλα αυτά, όταν μια εξέδρα αποτελείται κύρια από άμπαλους, που δεν ξέρουν τι βλέπουν και πως πρέπει να βοηθήσουν.
Εννοείται πως υπάρχουν και φανατικοί εντελώς άμπαλοι. Είναι αυτοί που βλέπουν αγώνα με τις πλάτες γυρισμένες προς τον αγωνιστικό χώρο. Αλλά αυτοί είναι «φανατικοί»- μαιμούδες. Δεν πάνε στο γήπεδο για την ομάδα τους αλλά για το τζερτζελέ που κάνουν οι ίδιοι. Αυτοί συχνά δεν ξέρουν ούτε ποιος πάει μπροστά στο σκορ.
Πολύ κρύο απόψε. Κάτι μου λέει πως η εξέδρα στο Καραισκάκη θα είναι φωτιά!...
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
