Της Νεφέλης Ασαριωτάκη 


Τι και αν οι αιώνες ήρθαν και παρήλθαν; Τι και αν εκατοντάδες βιβλία έχουν γραφτεί για την ιστορία και την εξέλιξη του ανθρώπινου γένους; Τι και αν αφήσαμε πίσω μας το πίθηκο ( για όσους τουλάχιστον αποδέχονται τη δαρβίνεια εκδοχή) και τα χαρακτηριστικά μας αλλοιώτεψαν; Τι και αν αφήσαμε πίσω μας τη Μεσοποταμία του 4.000 π.Χ, τη δουλοκρατία της αρχαίας Αιγύπτου, τι και αν αφήσαμε πίσω μας τους σταυροφόρους και το θρησκευτικό δογματισμό τους, τι και αν αφήσαμε πίσω μας τον επεκτατισμό του Μέγα Αλέξανδρου; Τι και αν πια ξεπεράσαμε τις βαμμένες με αίμα σελίδες της Σμύρνης και τον αυταρχισμό της χούντας, τι και αν οι μαύρες μέρες του χιτλερικού φασισμού, του σταλινικού και μαοϊκού απολυταρχισμού είναι κατά μία έννοια περασμένες; Τι και αν γεννήθηκαν στο κόσμο τούτο ο Σωκράτης και ο Ηράκλειτος, ο Αντιφώντας και ο Ζήνων, ο Ελύτης και ο Εμπειρίκος, ο Ρεμπώ και ο Αρτώ, ο Προυντόν και ο Στιρνερ, ο Ντεριντά και ο Νίτσε και τόσοι άλλοι που δε μου φτάνουν οι ώρες να σας ιστορώ.


Τι άλλαξε αλήθεια; Σκοτώνουμε αλλά σκοτώνουμε με τακτ. Δολοφονούμε αλλά έχουμε από πίσω μας ιστορικό, θεωρητικό και ιδεολογικό υπόβαθρο. Κυνηγάμε το θύμα μας όχι αυτή τη φορά με ακόντια αλλά με μετοχές και αριθμούς. Κρατάμε τους ανθρώπους στα σπίτια τους όχι μέσω φρουρών ή απαγορεύοντας τη μόρφωση αλλά επινοώντας τα Μ.Μ.Ε. Ακόμα και αυτή τη στιγμή που μιλάμε κάποιος πολιτισμένος άνθρωπος θα κηρύσσει ένα καινούργιο πόλεμο. Ποιος ξέρει σε τι αποσκοπεί αυτή τη φορά.

Πού είναι η εξέλιξη λοιπόν Δαρβίνε; Έχεις δίκιο, μοναχά στον αριθμό των θυμάτων!


Έχω σηκώσει χέρι καταπάνου στα βουνά τα μαύρα και τα δαιμονικά του κόσμον τούτον. Εχω πει στην αγάπη «γιατί» και την έχω κυλήσει στο πάτωμα. Εγιναν οί πόλεμοι και ξανάγιναν και δεν έμεινε ούτ' έ'να κουρέλι να το κρύψουμε βαθιά στα πράγματα μας και να το λησμονήσουμε. Ποιος ακούει; Ποιος άκουσε; Δικαστές, παπάδες, χωροφύλακες, ποια είναι ή χώρα σας; 

Ενα κορμί μου μένει και το δίνω. Σ' αύτό καλλιεργούνε, όσοι ξέρουν, τα Ιερά, όπως οί κηπουροί στην Όλλανδία τις τουλίπες. Και σ' αύτό πνίγονται όσοι δεν έμαθαν ποτέ από θάλασσα κι από κολύμπι... Ροές της θάλασσας κι εσείς των άστρων μακρινές επιρροές —παρασταθείτε μου!" 

Ελύτης, Μαρία Νεφἐλη 

lifo