Από το μπλογκ των Γιατρών Χωρίς Σύνορα


ΑΣΤΕΓΟΙ, «ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ», ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ, ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ: Όλοι τους είχαν μια διαφορετική ιστορία να αφηγηθούν. Για τις αιτίες που τους ανάγκασαν να ζουν στο δρόμο, για τα ιατρικά τους προβλήματα, για τους χαμένους συγγενείς, τη χαμένη τους ζωή. Όλοι τους είχαν όμως μια κοινή «ταυτότητα» που αποκτήθηκε ακούσια, που τους «φορέθηκε» εξ ανάγκης. Αυτή του άστεγου. Απ’ όταν έχασαν το σπίτι τους, έχουν μετατραπεί στα αγνοημένα και πλέον «ξεχασμένα» θύματα μιας κοινωνίας σε κρίση. Σε αγκάθια που κανείς δεν ανέχεται στην αυλή του. Σε εμπόδια που πάνω τους η πόλη «σκουντουφλά» καθημερινά και που «σκουπίζει» άρον άρον κάτω από γέφυρες, σε πάρκα και εξώστες, όπως σκουπίζουμε τη σκόνη κάτω από το χαλάκι, εσπευσμένα για να μην τη δουν οι επισκέπτες, για να μην τη βλέπουμε κι εμείς. Είναι τα ανώνυμα, αόρατα θύματα της πολιτείας μας. Ο «αόρατος ελέφαντας» μέσα στο δωμάτιο, μόνο που πλέον το δωμάτιο γέμισε ασφυκτικά.

Μαρία, Ευαγγελία, Γιώργος, Ανδρέας, Κατερίνα… Έχουν όλοι τους πρόσωπο, κι ας αποφεύγουν να τους κοιτάζουν. Έχουν όνομα πραγματικό, κι ας αποφεύγουμε να το γράψουμε εδώ για να μη θίξουμε κι άλλο την πληγωμένη αξιοπρέπειά τους. Είναι λίγοι μόνο από τους 147 άστεγους ανθρώπους που η ιατρική μας ομάδα συνάντησε αυτήν την εβδομάδα, για δεύτερη συνεχή χρονιά, σε μια επείγουσα αποστολή της σε τρία κέντρα προσωρινής υποδοχής αστέγων του Δήμου Αθήνας. Πολλούς από αυτούς χρειάστηκε να τους περιθάλψουμε, και κάποιους -λιγότερους- να τους παραπέμψουμε για νοσηλεία σε νοσοκομείο. Ένιωθαν ανήμποροι κι εξασθενισμένοι, αλλά με έναν τρόπο προσωπικό εξακολουθούν να ελπίζουν. Ότι θα αποκτήσουν ξανά τη στέγη τους, την ασφάλισή τους, την πρόσβασή τους στα χαμένα αγαθά. Τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτούς; Απλώς, να μην τους προσπεράσουμε, να σταθούμε, και να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να νιώσουμε λίγο από το δικό τους πόνο. Η καμπάνια μας «Παστίλιες για τον πόνο του άλλου», πέρα από σύμβολο και τρόπος συγκεκριμένος να προσφέρουμε αλληλεγγύη, είναι ένας «κώδικας επικοινωνίας» που μας φέρνει σε επαφή με το δικό μας ξεχασμένο, κρυμμένο ή σε καταστολή ανθρωπισμό. Ας τις αφήσουμε να μας μιλήσουν για τον πόνο αυτών των ανθρώπων. Ας τον κάνουμε έστω για λίγο και δικό μας πόνο.

Μαρία, 24 ετών: «Είμαι από την Καλαμάτα. Είμαι οροθετική, άστεγη εδώ και καιρό. Ήρθα στο κέντρο προσωρινής στέγασης του Δήμου, γιατί υποφέρω από οσφυαλγία που τις μέρες κρύες μέρες χειροτερεύει και o πόνος είναι πολύς. Σε όλη μου τη ζωή βοηθούσα τους πάντες, όταν όμως χρειάστηκα εγώ βοήθεια για να μη μείνω στο δρόμο, κανείς δε με στήριξε. Είναι η πρώτη φορά που με βοηθούν και με περιθάλπουν».

Ευαγγελία, 33 ετών: «Ζούσα για χρόνια σε σπίτι στην Αθήνα. Εδώ και τέσσερις όμως μήνες ζω κάτω από μια γέφυρα μαζί με το σύντροφό μου. Δεν έχουμε σχεδόν τίποτα. Έχουμε μόνο ο ένας τον άλλο. Για λίγες ώρες σ’ αυτό το προσωρινό κέντρο για αστέγους βρήκαμε μια στέγη και ιατρική φροντίδα για τους πόνους που νιώθω στο κεφάλι και την κοιλιά. Νιώθω ανακουφισμένη που κάποιος είναι εδώ για να μας φροντίσει, για να μας κάνει να νιώσουμε λίγο καλύτερα. Η γιατρός των MSF με εξέτασε και τις δύο μέρες, μου έδωσε παυσίπονα και με παρέπεμψε για επιπλέον έλεγχο. Θα προσπαθώ να σκέφτομαι τη μέρα που θα βρεθούμε πάλι μέσα σε ένα ζεστό σπίτι και όχι σε κάποια κρύα γωνιά της πόλης. Για να παίρνω δύναμη και να συνεχίζω να χαμογελώ».

Γιώργος, 61 ετών: «Κοιμάμαι έξω τα τελευταία 15 χρόνια, τώρα όμως δυσκολεύομαι με το κρύο. Δεν έχω κανέναν να με φροντίσει. Πριν από λίγες μέρες με χτύπησε αυτοκίνητο και τραυματίστηκα, αλλά δεν υπήρχε τρόπος να λάβω περίθαλψη».

Ανδρέας, 55 ετών: «Ήμουν υδραυλικός, αλλά με την κρίση οι δουλειές έκοψαν, και πριν προλάβω να το καταλάβω βρέθηκα στο δρόμο πέρυσι χωρίς ασφάλιση. Το καλοκαίρι δε με πειράζει, το χειμώνα όμως, τις κρύες μέρες, δεν αντέχω έξω. Ευχαριστώ τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, γιατί και πέρυσι και φέτος μου πρόσφεραν βοήθεια και νιώθω καλύτερα».

Κατερίνα, 36 ετών: «Είμαι από τη Δράμα, συνοδεύω το άνδρα μου που πάσχει από ψυχικές διαταραχές. Ήρθαμε, αλλά δεν είχαμε πού να μείνουμε, μέναμε στους δρόμους, και όταν φτάσαμε εδώ στο προσωρινό κέντρο στέγασης, άνοιξε την πόρτα να βγει έξω και έκτοτε χάθηκε. Δεν έχει φάρμακα ούτε χρήματα και ανησυχώ πολύ».

(Όλα τα ονόματα στο κείμενο δεν είναι πραγματικά)