του Αναστάσιου Σπάθα



Όταν το τραπεζικό σύστημα τα έκανε σκα θάλασσα, η λύση που δόθηκε από τους σοφούς αυτού του πλανήτη ήταν η δημιουργία "κακών τραπεζών" (bad banks). Άμεσος στόχος των τραπεζών αυτών ήταν -και είναι- η απορρόφηση "τοξικών" περιουσιακών στοιχείων, η αποκατάσταση της φερεγγυότητας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και η επανεκκίνηση της οικονομίας.

Η εκκολαπτόμενη κυβέρνηση συνεργασίας, ανάγκης, εθνικής ενότητας, ευρύτερης αποδοχής ή όπως αλλιώς, δεν διαφέρει ουσιαστικά από μια "κακή τράπεζα". Είναι μια "κακή κυβέρνηση" που καλείται να απαλλάξει τα κόμματα από την τοξική πολιτική ευθύνη της μονομερούς επιβολής δυσάρεστων μέτρων και να τα θωρακίσει -ως ένα βαθμό- από τη λαϊκή οργή.

Η συναίνεση των κομμάτων και η σύσταση κυβέρνησης συνεργασίας δεν φαίνεται να γίνεται με βασικό γνώμονα το εθνικό συμφέρον, αλλά μοιάζει περισσότερο με απέλπιδα προσπάθεια διαμοιρασμού του πολιτικού κόστους και επικέντρωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας σε πρόσωπα εκτός των στενών κομματικών γραμμών. Τον ρόλο του αποδέκτη της δυσαρέσκειας αυτής, αναλαμβάνει πρώτος ο Λουκάς Παπαδήμος, πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και νυν μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου.

Καταλήγοντας στο πρόσωπο για την πρωθυπουργία -έστω και μετά από τέσσερα 24ωρα διαπραγματεύσεων- και διαμορφώνοντας τη νέα κυβέρνηση, οι πολιτικοί αρχηγοί και βουλευτές της τρόικας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, νίπτουν προς το παρόν τας χείρας τους και αναζητούν χρόνο να ανασυνταχθούν, ώστε σε μερικούς μήνες να μας ξαναπαρουσιαστούν ως σωτήρες -τακτική τόσο αηδιαστική όσο και προβλέψιμη. Ο πιο χαρακτηριστικός εκπρόσωπος αυτής της τακτικής είναι ο επικεφαλής της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος αντιπολιτεύεται συμπολιτευόμενος! Συγκεκριμένα, η ΝΔ συμμετέχει στη νέα κυβέρνηση με στελέχη της, όχι όμως και με βουλευτές της, γεγονός που της επιτρέπει να διατηρήσει τον τίτλο και τα προνόμια της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Πολυσυλλεκτικές κυβερνήσεις ευρύτερης αποδοχής, στις οποίες οι αντιπρόσωποι θα έχουν την ευχέρεια να κινούνται όπως τους επιβάλλει η συνείδηση τους και όχι όπως τους προστάζει η σπάθη της κομματικής διαγραφής, θα έπρεπε να είναι κανόνας και όχι ουτοπία. Θέλω να πιστεύω πως αργά ή γρήγορα οδεύουμε προς τα εκεί και πως στο χρόνο που μεσολαβεί μέχρι τις επόμενες εκλογές δεν θα ξεχάσουμε το έργο των κομμάτων τα τελευταία σαράντα σχεδόν χρόνια.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...