Σταυρούλα Παπαβασιλείου




«Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ’ ακουμπήσω»*, έλεγε ο ποιητής πριν μερικές δεκαετίες, περιγράφοντας τη σχέση του με την ελληνική ιστορία. Σήμερα, το βάρος της ιστορίας αυτής είναι ανυπόφορο στους ώμους μας και στεκόμαστε αμήχανοι μη γνωρίζοντας πώς να το διαχειριστούμε.

Έχω την αίσθηση ότι έχουμε μια εμμονή με την ιστορία που μας ακρωτηριάζει. Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να σεβόμαστε το ηρωικό μας παρελθόν, να τιμούμε τα σύμβολα, να σεβόμαστε τους θεσμούς. Και σήμερα, τι;

Έχουμε φτάσει στο σημείο να φοβόμαστε ή να ντρεπόμαστε να αμφισβητήσουμε ή να σχολιάσουμε περιόδους, πρόσωπα και συμβάντα της ελληνικής ιστορίας:

-Πριν μερικές μέρες, έξαλλοι παρουσιαστές δελτίων μας ενημέρωναν ότι είναι καταδικαστέα η διαμαρτυρία στο πρόσωπο του προέδρου της δημοκρατίας. Είναι θεσμός του πολιτεύματος και ανεξαρτήτως αν έχει μόνο τυπικές -έως διακοσμητικές- αρμοδιότητες, είναι στο απυρόβλητο…

-Την ίδια περίοδο, πολλοί ένιωσαν προσβεβλημένοι που δεν πραγματοποιήθηκε η στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Είναι εθνική εορτή και παρά την κρίση, το αναχρονιστικό αυτό έθιμο πρέπει να τελεστεί κανονικά για να νιώσουμε περήφανοι για τα κατορθώματά μας ως έθνος (!) και να μοστράρουμε τους πανάκριβους εξοπλισμούς μας που μας ανάγκασαν οι δανειστές μας να αγοράσουμε. Η εθνική υπερηφάνεια και οι αγώνες του έθνους είναι στο απυρόβλητο…

-Πριν μερικούς μήνες, σχολιάζοντας με συναδέλφους μου τις ενέργειες της αστυνομίας σε κάποια διαδήλωση, ανέφερα ότι αυτά συμβαίνουν μόνο σε δικτατορικά καθεστώτα. Πριν τελειώσω τη φράση μου, μια μεγαλύτερη σε ηλικία συνάδελφος -σαφώς εκνευρισμένη- μου είπε: «Κορίτσι μου, μιλάς γιατί δεν έχεις ζήσει πραγματική δικτατορία». Δεν έχω, λοιπόν, δικαίωμα να αναφέρομαι στις δυσκολίες των παλαιότερων γενεών ως εκπρόσωπος της γενιάς «που τα έχει βρει όλα έτοιμα». Είναι η γενιά του Πολυτεχνείου στην οποία οφείλω την ελευθερία μου σήμερα και άρα είναι στο απυρόβλητο…

-Κάθε φορά που γίνεται κάποια απεργία ή οποιαδήποτε ενέργεια διαμαρτυρίας, τα κυρίαρχα μέσα σπεύδουν να μεταδώσουν ρεπορτάζ για το πώς καλύφθηκαν τα συμβάντα από τα ξένα μέσα ενημέρωσης και καλούν και την πολιτική εξουσία να μας προειδοποιήσει ότι διαστρεβλώνεται η εικόνα μας στο εξωτερικό. Είναι η ιστορικά συνεπής εικόνα της Ελλάδας προς τους δυνάμει τουρίστες: ήλιος, θάλασσα, αρχαία, ξέγνοιαστοι άνθρωποι. Για το καλό του τόπου δεν μπορούμε να παρεκκλίνουμε από την εικόνα αυτή. Είναι η ελληνική παράδοση και ο τουρισμός και είναι στο απυρόβλητο...

-Εκδηλώνουμε έναν επιλεκτικό πατριωτισμό. Θιγόμαστε από την προκλητικότητα των Τούρκων, από την αδιαλλαξία των Σκοπίων, τους μετανάστες, αλλά συναινούμε στην ωμή παρέμβαση των δυτικών ηγετών στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Ανήκομεν εις την δύσιν. Είναι η ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας και είναι στο απυρόβλητο…

Είναι άραγε το ένδοξο παρελθόν μόνο για να εκτίθεται σε γυάλινες προθήκες; Και αν ναι, γιατί δεν είναι και το δημοκρατικό πολίτευμα ή το σύνταγμα σε μία από αυτές; Είναι σαφές άλλωστε ότι ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Δεν ισχύουν τα ίδια για τους πολίτες και τα ίδια για τους πολιτικούς.

Γιατί οι πολιτικοί έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν θεσμούς όπως το δημοψήφισμα ή την προσφυγή στις κάλπες μόνο ως επικοινωνιακό τέχνασμα και μέσο επίτευξης πολιτικών σκοπιμοτήτων;

Γιατί μια μειοψηφία κραταιών μπορεί να χρησιμοποιεί θεσμούς, όπως το σύνταγμα, όπως επιθυμούν οι δανειστές μας και να καταπατά δημοκρατικές αρχές που θεμελιώθηκαν σε αυτόν τον τόπο;

Γιατί έχει η μειοψηφία αυτή το δικαίωμα να εκχωρεί την εθνική κυριαρχία της χώρας, για την οποία τάχα όλοι κόπτονται τόσο πολύ;

Και τέλος, γιατί οι πολίτες δεν θα πρέπει να θίγονται όταν αποκτούν μια κυβέρνηση με την διαδικασία που την απέκτησαν την περασμένη εβδομάδα;

* Μυθιστόρημα Γ’ – Γιώργος Σεφέρης

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...