Μεταξύ της «ταπείνωσης ή της αυτοκτονίας»;…
Να επιδιώξουμε στο εξής να διαπραγματευτούμε, κυρίως πολιτικά.
Ήρθε η ώρα και έχει καταστεί εκ των πραγμάτων αναγκαίο, να προτάξουμε την Πολιτική έναντι της απόλυτης προσήλωσης σε μια αποτυχημένη και καταστροφική, όπως αποδείχθηκε στην πράξη, οικονομική διαχείριση της κρίσης. Που ακολουθήθηκε και εφαρμόσθηκε για δυόμιση χρόνια, στη βάση μιας συνταγής που μας επιβλήθηκε εκβιαστικά από τους δανειστές και που μεταξύ άλλων, υποβίβασε βαθμιαία τους δημοκρατικά εκλεγμένους θεσμικούς εκπροσώπους της Ελληνικής Δημοκρατίας σε συνομιλητές και τους Έλληνες πολίτες σε «υπηκόους», του κάθε στενόμυαλου γραφειοκράτη των Βρυξελλών και του Δ.Ν.Τ.
Υπήρξε και καλλιεργήθηκε τελευταία ένα αίσθημα αισιοδοξίας, πως το κλίμα για την Ελλάδα αλλάζει!... Και όλα τα ελληνικά Μ.Μ.Ε γέμισαν καθημερινά με αναφορές, δηλώσεις και συνεντεύξεις σε διεθνή μέσα ενημέρωσης, ευρωπαίων και άλλων ηγετών, για το πόσο, λέει, μας συμπονούν, πόσο μας υπολήπτονται, πόσο θα ήθελαν να σωθούμε και να μείνουμε στο Ευρώ και πως τώρα καλά τα πάμε, αλλά… Αλλά πρέπει να καταπιούμε και αυτό το τελευταίο αναθεματισμένο πακέτο των 11,5δις, που μπορεί να φθάσει και τα 13,5 και τα 18,5 και τα 20 ενδεχομένως και που δεν θα αφήσει όρθιο όχι μισθό, αλλά ούτε κολυμπηθρόξυλο!
Τα πιστεύουμε όλα αυτά; Θα έλεγα να κοπεί λίγο το παραμύθι με καλούς μάγους και κακές μάγισσες και να προσπαθήσουμε λίγο να συγκεντρωθούμε… και να μην εθελοτυφλούμε.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, όσο η Γερμανία συνεχίζει να κερδίζει από την κρίση χρέους εις βάρος των χωρών της Νότιας Ευρώπης και δυστυχώς για εμάς, εξακολουθεί να κερδίζει πολλά… και όσο η ιθύνουσα πολιτική και οικονομική ελίτ αυτής της μεγάλης χώρας συνεχίζει να αντιλαμβάνεται τη σημερινή κατάσταση ως μια παρατεταμένη ευκαιρία για μεγάλα κέρδη και να υποτιμά, ή να αδιαφορεί για τις δραματικές συνέπειες και την πολύ άσχημη τροπή που μπορεί να υπάρξει για την ίδια την ύπαρξη της Ε.Ε., αλλά από ένα σημείο και μετά και για την ίδια την σταθερότητα και την ειρήνη στην Ευρώπη… μέχρι τότε, πολύ δύσκολα μπορούμε να ελπίζουμε σε άμεσες σημαντικές αποφάσεις για τη συνολική και οριστική αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και ακόμη λιγότερο, πώς αυτές θα μας συμπεριλάβουν, δίνοντάς μας κάποιες ανάσες για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε το (αδιέξοδο όπως αποδείχθηκε μέχρι σήμερα) πρόγραμμα των μνημονίων.
Δυστυχώς, όλα αυτά δεν αποκλείεται να αλλάξουν παρά μόνον μετά από δραματικά γεγονότα. Αυτή τη στιγμή, άλλωστε, η σημερινή Ε.Ε. δεν υπάρχει πλέον όπως τη γνωρίσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια και πολύ περισσότερο όπως την εμπνεύσθηκαν και την οραματίστηκαν μεγάλοι ευρωπαίοι ηγέτες. στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Τα τελευταία χρόνια άρχισε να μεταβάλλεται ραγδαία σε μια Ένωση με κυρίαρχη σε όλα τα επίπεδα τη Γερμανία, που πλέον υποκατέστησε σε κυριαρχία ακόμη και αυτόν τον λεγόμενο «Γαλλογερμανικό άξονα» και τον αντικαθιστά βαθμιαία από τον δικό της άξονα, μαζί με τις δορυφορικές προς αυτή χώρες της βόρειας και κεντρικής Ευρώπης. Όλα τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, Κομισιόν, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Προεδρία, πλην του χωρίς ουσιαστικό όμως ρόλο Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, «λειτουργούν» πλέον υπό τη γερμανική «καθοδήγηση».
Το αίτημα, το όραμα και η δημοκρατική επιδίωξη για μια «Ευρώπη των λαών», τείνει πλέον, κατά μία τραγική ιστορική ειρωνεία, να συνθλιβεί από τη σκληρή πραγματικότητα μιας «Ευρώπης των Γερμανών». Κάτι που, κατά πάσα πιθανότητα, θα οδηγήσει κάποια στιγμή σε αντιδράσεις και αντισυσπειρώσεις, οι οποίες πιθανότατα θα έχουν ως αποτέλεσμα, αργά ή γρήγορα, τη διάλυση της Ένωσης, χωρίς να μπορεί να αποκλείσει κανείς νέες εθνικές συγκρούσεις και αναμετρήσεις. Με την ιστορία να επαναλαμβάνεται τότε, δυστυχώς για μία ακόμη φορά, ως μία μεγαλύτερη ενδεχομένως τραγωδία.
Εμείς οι Έλληνες, υπήρξαμε τα τελευταία χρόνια σε μεγάλο βαθμό θύματα των διεθνών συγκυριών και των ευρωπαϊκών οικονομικών εξελίξεων, ιδιαίτερα αφότου ξέσπασε η διεθνής οικονομική κρίση . Ταυτόχρονα όμως, υπήρξαμε χωρίς αμφιβολία και ιδανικοί αυτόχειρες…
Το καραβοτσακισμένο και πλαδαρό ελληνικό κράτος, λεηλατημένο και αποψιλωμένο από σχεδόν κάθε πολύτιμο «εμπόρευμα» και με τις μηχανές του εκτός λειτουργίας, βρέθηκε μέσα στην «αγριεμένη θάλασσα» να συμμετέχει σε μια οικονομική «ναυμαχία», πέρα από κάθε δυνατότητά του να ανταποκριθεί. Με «καπετάνιους» για κλάματα, που αντί να δουν εγκαίρως την επερχόμενη θύελλα και να οδηγήσουν το σκάφος σε ασφαλές λιμάνι για τις απαραίτητες «επισκευές», αυτοί οι άφρονες το πήγαν κατευθείαν σε μάχη στα βαθιά νερά, απέναντι στις «ναυαρχίδες του εχθρού» και ανάμεσα στις «αρμάδες συμμαχικών και εχθρικών στόλων».
Ζήσαμε ήδη 2,5 δραματικά χρόνια, στα οποία καταβάλαμε -όχι όλοι, είναι αλήθεια(!)- βαρύτατο τίμημα, που έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μας. Σε αυτό το διάστημα, η Ελλάδα άλλαξε κυριολεκτικά πρόσωπο, σε βαθμό που να δυσκολευόμαστε να παρακολουθήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε αυτές τις αλλαγές.
Να όμως που τώρα πάλι και παρά τις βαριές θυσίες, κυρίως αυτών που έφεραν την μικρότερη ευθύνη για τα δημοσιονομικά ελλείμματα, βρεθήκαμε ακόμη μία φορά στα ίδια και χειρότερα αδυσώπητα διλήμματα! Να έχουμε δηλαδή περίπου να επιλέξουμε μεταξύ «της ταπείνωσης ή της αυτοκτονίας» και δυστυχώς, με πολύ πιθανό το σενάριο να τα υποστούμε και τα δύο.
Τα «νέα» μέτρα και η σαφώς τιμωρητική (παραδειγματικά), σαδιστική και εκδικητική πλέον επιμονή της τρόικας, να κόβει μισθούς και συντάξεις και να βυθίζει την ελληνική κοινωνία όλο και πιο βαθιά στη φτώχεια και την απόγνωση, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει κάποια στιγμή, σύντομα υποθέτω, σε μια κατάσταση όπου η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν θα έχει, ή θα θεωρεί ότι δεν έχει πλέον κάτι περισσότερο να χάσει. Θα έχουμε τότε φτάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή, όπου για μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, το δίλημμα Ευρώ και Ε.Ε ή Δραχμή και Ανατολή, θα πάψει να υφίσταται. Απλώς και μόνο γιατί το ισοδύναμο κακό για όλους αυτούς, για όλους εμάς, θα έχει συντελεσθεί, ούτως ή άλλως.
Ο άνεργος, ο απλήρωτος εργαζόμενος, ο εργαζόμενος των 400ευρώ με ελαστικές σχέσεις εργασίας, ο συνταξιούχος με πετσοκομμένη σύνταξη χωρίς φάρμακα και υγειονομική περίθαλψη, ο κατεστραμμένος επαγγελματίας και μικροεπιχειρηματίας, χωρίς κανένα νόμισμα στην τσέπη και με τους βασικούς πυλώνες του κράτους και της όποιας πρόνοιας να καταρρέουν, θα ζει ήδη στην κόλαση, πάρα πολλοί ζουν ήδη σε αυτήν. Και τότε είναι εξαιρετικά πιθανό κάποιος να αναφωνήσει το: «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων»… και «εμού θανόντος, γαία πυρί μιχθήτω» »…
Θέλουμε να φτάσουμε έως εκεί;…
Αν δεν θέλουμε, τότε μάλλον ήρθε η ώρα να πούμε όλοι μαζί ένα: «Φτάνει, έως εδώ!». Basta…Τα όρια ξεπεράστηκαν!
Η κρίση πρέπει πλέον να αντιμετωπιστεί πολιτικά, με μεγάλες πολιτικές πρωτοβουλίες και διαμόρφωση των νέων στόχων του έθνους, από όσους πολιτικούς έχουν τη δυνατότητα να εκπονήσουν ένα νέο πολιτικό σχέδιο και έχουν τη θέληση και την αντοχή να μπούνε μπροστά και να ηγηθούν μιας τέτοιου μεγέθους πανεθνικής δημοκρατικής προσπάθειας. Αν δεν μπορέσουν ή δεν θέλουν να ανταποκριθούν, είναι βέβαιο ότι θα ξεπεραστούν σύντομα από κατακλυσμιαία γεγονότα, τα οποία, αργά ή γρήγορα, θα αναδείξουν νέες πολιτικές δυνάμεις και νέους ηγέτες μέσα σε συνθήκες μέγιστης, δυστυχώς, εθνικής κρίσης. Ταυτόχρονα, με την επαναφορά της Πολιτικής και της πολιτικής διαπραγμάτευσης σε πρώτο πλάνο, καλό θα ήταν να οργανώσουμε ως κοινωνία, μαζί με όσες υγιείς δημοκρατικές δυνάμεις και κόμματα έχουν απομείνει και αντέχουν ακόμη( άραγε για πόσο;) στο ήδη ρημαγμένο πολιτικό σύστημα, τις άμυνες και την επιβίωσή μας. Την επιβίωση του ελληνικού κράτους, της δημοκρατίας και των βασικών οικονομικών και κοινωνικών λειτουργιών για το επόμενο διάστημα.
Έχω την εντύπωση πως θα μας φανεί χρήσιμο…
Ήρθε η ώρα και έχει καταστεί εκ των πραγμάτων αναγκαίο, να προτάξουμε την Πολιτική έναντι της απόλυτης προσήλωσης σε μια αποτυχημένη και καταστροφική, όπως αποδείχθηκε στην πράξη, οικονομική διαχείριση της κρίσης. Που ακολουθήθηκε και εφαρμόσθηκε για δυόμιση χρόνια, στη βάση μιας συνταγής που μας επιβλήθηκε εκβιαστικά από τους δανειστές και που μεταξύ άλλων, υποβίβασε βαθμιαία τους δημοκρατικά εκλεγμένους θεσμικούς εκπροσώπους της Ελληνικής Δημοκρατίας σε συνομιλητές και τους Έλληνες πολίτες σε «υπηκόους», του κάθε στενόμυαλου γραφειοκράτη των Βρυξελλών και του Δ.Ν.Τ.
Υπήρξε και καλλιεργήθηκε τελευταία ένα αίσθημα αισιοδοξίας, πως το κλίμα για την Ελλάδα αλλάζει!... Και όλα τα ελληνικά Μ.Μ.Ε γέμισαν καθημερινά με αναφορές, δηλώσεις και συνεντεύξεις σε διεθνή μέσα ενημέρωσης, ευρωπαίων και άλλων ηγετών, για το πόσο, λέει, μας συμπονούν, πόσο μας υπολήπτονται, πόσο θα ήθελαν να σωθούμε και να μείνουμε στο Ευρώ και πως τώρα καλά τα πάμε, αλλά… Αλλά πρέπει να καταπιούμε και αυτό το τελευταίο αναθεματισμένο πακέτο των 11,5δις, που μπορεί να φθάσει και τα 13,5 και τα 18,5 και τα 20 ενδεχομένως και που δεν θα αφήσει όρθιο όχι μισθό, αλλά ούτε κολυμπηθρόξυλο!
Τα πιστεύουμε όλα αυτά; Θα έλεγα να κοπεί λίγο το παραμύθι με καλούς μάγους και κακές μάγισσες και να προσπαθήσουμε λίγο να συγκεντρωθούμε… και να μην εθελοτυφλούμε.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, όσο η Γερμανία συνεχίζει να κερδίζει από την κρίση χρέους εις βάρος των χωρών της Νότιας Ευρώπης και δυστυχώς για εμάς, εξακολουθεί να κερδίζει πολλά… και όσο η ιθύνουσα πολιτική και οικονομική ελίτ αυτής της μεγάλης χώρας συνεχίζει να αντιλαμβάνεται τη σημερινή κατάσταση ως μια παρατεταμένη ευκαιρία για μεγάλα κέρδη και να υποτιμά, ή να αδιαφορεί για τις δραματικές συνέπειες και την πολύ άσχημη τροπή που μπορεί να υπάρξει για την ίδια την ύπαρξη της Ε.Ε., αλλά από ένα σημείο και μετά και για την ίδια την σταθερότητα και την ειρήνη στην Ευρώπη… μέχρι τότε, πολύ δύσκολα μπορούμε να ελπίζουμε σε άμεσες σημαντικές αποφάσεις για τη συνολική και οριστική αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και ακόμη λιγότερο, πώς αυτές θα μας συμπεριλάβουν, δίνοντάς μας κάποιες ανάσες για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε το (αδιέξοδο όπως αποδείχθηκε μέχρι σήμερα) πρόγραμμα των μνημονίων.
Δυστυχώς, όλα αυτά δεν αποκλείεται να αλλάξουν παρά μόνον μετά από δραματικά γεγονότα. Αυτή τη στιγμή, άλλωστε, η σημερινή Ε.Ε. δεν υπάρχει πλέον όπως τη γνωρίσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια και πολύ περισσότερο όπως την εμπνεύσθηκαν και την οραματίστηκαν μεγάλοι ευρωπαίοι ηγέτες. στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Τα τελευταία χρόνια άρχισε να μεταβάλλεται ραγδαία σε μια Ένωση με κυρίαρχη σε όλα τα επίπεδα τη Γερμανία, που πλέον υποκατέστησε σε κυριαρχία ακόμη και αυτόν τον λεγόμενο «Γαλλογερμανικό άξονα» και τον αντικαθιστά βαθμιαία από τον δικό της άξονα, μαζί με τις δορυφορικές προς αυτή χώρες της βόρειας και κεντρικής Ευρώπης. Όλα τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, Κομισιόν, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Προεδρία, πλην του χωρίς ουσιαστικό όμως ρόλο Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, «λειτουργούν» πλέον υπό τη γερμανική «καθοδήγηση».
Το αίτημα, το όραμα και η δημοκρατική επιδίωξη για μια «Ευρώπη των λαών», τείνει πλέον, κατά μία τραγική ιστορική ειρωνεία, να συνθλιβεί από τη σκληρή πραγματικότητα μιας «Ευρώπης των Γερμανών». Κάτι που, κατά πάσα πιθανότητα, θα οδηγήσει κάποια στιγμή σε αντιδράσεις και αντισυσπειρώσεις, οι οποίες πιθανότατα θα έχουν ως αποτέλεσμα, αργά ή γρήγορα, τη διάλυση της Ένωσης, χωρίς να μπορεί να αποκλείσει κανείς νέες εθνικές συγκρούσεις και αναμετρήσεις. Με την ιστορία να επαναλαμβάνεται τότε, δυστυχώς για μία ακόμη φορά, ως μία μεγαλύτερη ενδεχομένως τραγωδία.
Εμείς οι Έλληνες, υπήρξαμε τα τελευταία χρόνια σε μεγάλο βαθμό θύματα των διεθνών συγκυριών και των ευρωπαϊκών οικονομικών εξελίξεων, ιδιαίτερα αφότου ξέσπασε η διεθνής οικονομική κρίση . Ταυτόχρονα όμως, υπήρξαμε χωρίς αμφιβολία και ιδανικοί αυτόχειρες…
Το καραβοτσακισμένο και πλαδαρό ελληνικό κράτος, λεηλατημένο και αποψιλωμένο από σχεδόν κάθε πολύτιμο «εμπόρευμα» και με τις μηχανές του εκτός λειτουργίας, βρέθηκε μέσα στην «αγριεμένη θάλασσα» να συμμετέχει σε μια οικονομική «ναυμαχία», πέρα από κάθε δυνατότητά του να ανταποκριθεί. Με «καπετάνιους» για κλάματα, που αντί να δουν εγκαίρως την επερχόμενη θύελλα και να οδηγήσουν το σκάφος σε ασφαλές λιμάνι για τις απαραίτητες «επισκευές», αυτοί οι άφρονες το πήγαν κατευθείαν σε μάχη στα βαθιά νερά, απέναντι στις «ναυαρχίδες του εχθρού» και ανάμεσα στις «αρμάδες συμμαχικών και εχθρικών στόλων».
Ζήσαμε ήδη 2,5 δραματικά χρόνια, στα οποία καταβάλαμε -όχι όλοι, είναι αλήθεια(!)- βαρύτατο τίμημα, που έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μας. Σε αυτό το διάστημα, η Ελλάδα άλλαξε κυριολεκτικά πρόσωπο, σε βαθμό που να δυσκολευόμαστε να παρακολουθήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε αυτές τις αλλαγές.
Να όμως που τώρα πάλι και παρά τις βαριές θυσίες, κυρίως αυτών που έφεραν την μικρότερη ευθύνη για τα δημοσιονομικά ελλείμματα, βρεθήκαμε ακόμη μία φορά στα ίδια και χειρότερα αδυσώπητα διλήμματα! Να έχουμε δηλαδή περίπου να επιλέξουμε μεταξύ «της ταπείνωσης ή της αυτοκτονίας» και δυστυχώς, με πολύ πιθανό το σενάριο να τα υποστούμε και τα δύο.
Τα «νέα» μέτρα και η σαφώς τιμωρητική (παραδειγματικά), σαδιστική και εκδικητική πλέον επιμονή της τρόικας, να κόβει μισθούς και συντάξεις και να βυθίζει την ελληνική κοινωνία όλο και πιο βαθιά στη φτώχεια και την απόγνωση, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει κάποια στιγμή, σύντομα υποθέτω, σε μια κατάσταση όπου η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν θα έχει, ή θα θεωρεί ότι δεν έχει πλέον κάτι περισσότερο να χάσει. Θα έχουμε τότε φτάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή, όπου για μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, το δίλημμα Ευρώ και Ε.Ε ή Δραχμή και Ανατολή, θα πάψει να υφίσταται. Απλώς και μόνο γιατί το ισοδύναμο κακό για όλους αυτούς, για όλους εμάς, θα έχει συντελεσθεί, ούτως ή άλλως.
Ο άνεργος, ο απλήρωτος εργαζόμενος, ο εργαζόμενος των 400ευρώ με ελαστικές σχέσεις εργασίας, ο συνταξιούχος με πετσοκομμένη σύνταξη χωρίς φάρμακα και υγειονομική περίθαλψη, ο κατεστραμμένος επαγγελματίας και μικροεπιχειρηματίας, χωρίς κανένα νόμισμα στην τσέπη και με τους βασικούς πυλώνες του κράτους και της όποιας πρόνοιας να καταρρέουν, θα ζει ήδη στην κόλαση, πάρα πολλοί ζουν ήδη σε αυτήν. Και τότε είναι εξαιρετικά πιθανό κάποιος να αναφωνήσει το: «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων»… και «εμού θανόντος, γαία πυρί μιχθήτω» »…
Θέλουμε να φτάσουμε έως εκεί;…
Αν δεν θέλουμε, τότε μάλλον ήρθε η ώρα να πούμε όλοι μαζί ένα: «Φτάνει, έως εδώ!». Basta…Τα όρια ξεπεράστηκαν!
Η κρίση πρέπει πλέον να αντιμετωπιστεί πολιτικά, με μεγάλες πολιτικές πρωτοβουλίες και διαμόρφωση των νέων στόχων του έθνους, από όσους πολιτικούς έχουν τη δυνατότητα να εκπονήσουν ένα νέο πολιτικό σχέδιο και έχουν τη θέληση και την αντοχή να μπούνε μπροστά και να ηγηθούν μιας τέτοιου μεγέθους πανεθνικής δημοκρατικής προσπάθειας. Αν δεν μπορέσουν ή δεν θέλουν να ανταποκριθούν, είναι βέβαιο ότι θα ξεπεραστούν σύντομα από κατακλυσμιαία γεγονότα, τα οποία, αργά ή γρήγορα, θα αναδείξουν νέες πολιτικές δυνάμεις και νέους ηγέτες μέσα σε συνθήκες μέγιστης, δυστυχώς, εθνικής κρίσης. Ταυτόχρονα, με την επαναφορά της Πολιτικής και της πολιτικής διαπραγμάτευσης σε πρώτο πλάνο, καλό θα ήταν να οργανώσουμε ως κοινωνία, μαζί με όσες υγιείς δημοκρατικές δυνάμεις και κόμματα έχουν απομείνει και αντέχουν ακόμη( άραγε για πόσο;) στο ήδη ρημαγμένο πολιτικό σύστημα, τις άμυνες και την επιβίωσή μας. Την επιβίωση του ελληνικού κράτους, της δημοκρατίας και των βασικών οικονομικών και κοινωνικών λειτουργιών για το επόμενο διάστημα.
Έχω την εντύπωση πως θα μας φανεί χρήσιμο…
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
