Η ανεξιθρησκεία και ο σεβασμός του εκάστοτε δόγματος το οποίο ασπάζεται κάθε άνθρωπος αποτελούν βασικές προϋποθέσεις της σύγχρονης Δημοκρατίας. Το ίδιο ισχύει και για το θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, το οποίο συμπεριλαμβάνει και τη σάτιρα.

Τι συμβαίνει όταν αυτά τα δικαιώματα συγκρούονται; Τι γίνεται όταν κάποιος θεωρήσει ότι μπορεί να σατιρίσει ένα σεβάσμιο πρόσωπο;

Είναι δύσκολο να τραβήξει κανείς “κόκκινες γραμμές” και να καθορίσει έτσι με μια μονοκοντυλιά τι είναι ταμπού για τη σάτιρα και τι όχι. Ωστόσο, δύο πράγματα είναι απολύτως βέβαια:

Πρώτον, ο Γέροντας Παΐσιος δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελέσει αντικείμενο σάτιρας, είτε αυτή θεωρείται κακόγουστη, είτε όχι, αν δεν είχε διαμορφωθεί γύρω από τη ζωή και τα λεγόμενά του μια ολόκληρη παραφιλολογία, η οποία σκόπιμα και με απώτερο στόχο το κέρδος έχει εκμεταλλευτεί το όνομά του με επαίσχυντο τρόπο.

Υποθέτω, όμως, ότι αυτό δεν αποτελεί ασέβεια για το φιλόχριστο ελληνικό κράτος, το οποίο ξαφνικά απέκτησε ευαισθησίες για το θρησκευτικό αίσθημα των πολιτών του. Για αυτό, άλλωστε, αφήνει ηλικιωμένους και καρκινοπαθείς στο έλεος του Θεού. Αν δεν μπορεί να τους σώσει Αυτός, τότε ποιος;

Αναρωτηθείτε ποιος θα είχε λόγο να χλευάσει έναν μοναχό αν αυτός ήταν γνωστός μόνο στον κύκλο των ανθρώπων που ασχολούνται με τα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ειδικά με κάποιον ο οποίος, σύμφωνα με όσους τον γνώριζαν, ήταν εξαιρετικά σεμνός και πράος στη ζωή του.

Την στιγμή , όμως, που τα λεγόμενά του αποτέλεσαν αντικείμενο εκμετάλλευσης είτε για πολιτικούς, είτε για εμπορικούς λόγους, τις περισσότερες φορές παραποιημένα και προσαρμοσμένα στις ανάγκες του κάθε “κίτρινου” blog που σερβίρει αλυτρωτικές ονειρώξεις, τότε αυτομάτως ο Γέροντας μπήκε στο στόχαστρο της σάτιρας. Καλώς και κακώς εννοούμενης.

Δεύτερον και πιο σημαντικό, αποτελεί μέγιστη προσβολή για τους πολίτες αυτής της χώρας, μιας χώρας υπό διάλυση στην οποία η Δημοκρατία νοσεί βαρύτατα, να συλλαμβάνεται με τη διαδικασία του Αυτόφωρου κάποιος ο οποίος είναι ένοχος απλά και μόνο για τη δημιουργία μιας προσβλητικής ιστοσελίδας στο Διαδίκτυο.

Δεν με ενδιαφέρει το περιεχόμενο της σελίδας του “Γέροντα Παστίτσιου”. Δεν την είδα και αν την έβλεπα ακόμα, σίγουρα δε θα ήταν σε θέση να αλλάξει τις θρησκευτικές μου πεποιθήσεις.

Το επαναλαμβάνω. Συνελήφθη πολίτης μέσα σε 24 ώρες από την έκδοση του εντάλματός του επειδή δημιούργησε μια σελίδα, κακόγουστη αν θέλετε, προσβλητική αν θέλετε, στο γνωστό και μη εξαιρετέο Facebook. Που βρίθει τέτοιων σελίδων. Στην ίδια χώρα όπου η διασπάθιση του δημόσιου πλούτου και η τυφλή βία προστατεύονται δια νόμου.

Και όλα αυτά ξεκίνησαν με μια επερώτηση βουλευτή της Χρυσής Αυγής στη Βουλή. Η οποία οδήγησε σε σύλληψη μόλις την επόμενη ημέρα από την Ελληνική Αστυνομία, που μυστηριωδώς αδυνατούσε να εντοπίσει με την ίδια άνεση και ταχύτητα τον βουλευτή κ. Κασιδιάρη όταν είχε κρυφτεί γενναία για να αποφύγει το Αυτόφωρο.

Το τελευταίο, ωστόσο, είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα που μας σερβίρεται για μία ακόμα φορά την κατάλληλη στιγμή, ώστε να μας αποσπάσει την προσοχή από το κυρίως πιάτο.

Θα θέσω, λοιπόν, ένα ακόμα πιο καίριο ερώτημα “τι συμβαίνει όταν η προαναφερθείσα σύγκρουση δικαιωμάτων είναι προσχεδιασμένη και προμελετημένη;”

Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι όλη αυτή η φαρσοκωμωδία ξεκίνησε τυχαία τη στιγμή που αποκαλύπτεται ότι το ΣΔΟΕ υποψιάζεται εν ενεργεία υπουργούς (μεταξύ άλλων 27 πολιτικών προσώπων) για φοροδιαφυγή.

Ξέρετε, τη στιγμή που οι κυβερνώντες ετοιμάζονται και πάλι να ξεζουμίσουν τον κόσμο και μας κατηγορούν όλους για φοροδιαφυγή, εκείνοι για μία ακόμα φορά αποδεικνύονται οι χειρότεροι. Επειδή φοβούνται, λοιπόν, μήπως ξυπνήσουμε από το λήθαργο, πετούν έναν ακόμα αντιπερισπασμό για να μας κάνουν να ασχολούμαστε με υψηλές φιλοσοφικές έννοιες, όπως η θρησκεία και η ελευθερία του λόγου, ώστε να συνεχίσουν απερίσπαστοι το δικό τους “θεάρεστο” έργο.

Όλο αυτό δεν αποτελεί κάποια τοπική, δική μας παθογένεια. Η πίστη είναι μια ανθρώπινη ανάγκη και προσδίδει στη θρησκεία ισχυρή επιρροή σε πολύ μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας. Ως εκ τούτου, η θρησκεία αποτελούσε ανέκαθεν ένα άριστο αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους ισχυρούς.
Τρανό παράδειγμα αποτελεί η πρόσφατη διεθνούς βεληνεκούς φάρσα με την ταινία-φάντασμα που “προσέβαλλε” τους Μουσουλμάνους. Τι πιο απλό, λοιπόν, από το να εκμεταλλευτείς τη μειοψηφία των φανατικών ώστε να χαρακτηρίσεις μια ολόκληρη κατηγορία ανθρώπων ως “επικίνδυνους”.

Μπορεί να μην αποτελεί την ίδια περίπτωση και σαφώς τα μεγέθη είναι διαφορετικά, αλλά ο μηχανισμός σκέψης είναι ακριβώς ο ίδιος. Χρησιμοποιούμε ένα ζήτημα το οποίο δημιουργεί εκ φύσεως πώλωση, όπως η θρησκεία, για να πετύχουμε το στόχο μας: την παραπλάνηση και χειραγώγηση της κοινής γνώμης.

Ξαφνικά, μετά τις θηριωδίες που προκάλεσαν κάποιες ομάδες φανατικών, θυμήθηκαν όλοι πόσο επικίνδυνοι είναι οι Μουσουλμάνοι και πως οποιοδήποτε μουσουλμανικό κράτος αποτελεί θεμιτό στόχο για στρατιωτική επέμβαση. Όπως η Συρία.

Μη γελιέστε, ούτε τη δική μας κυβέρνηση την έπιασε ξαφνικά ο πόνος για τη μνήμη του Γέροντα Παΐσιου, ούτε τους Αμερικάνους για την προστασία του μαρτυρικού λαού της Συρίας. Ο σκοπός σε κάθε περίπτωση είναι άλλος. Μπήκαμε ήδη στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα κι όμως φαίνεται να πισωγυρίζουμε στο Μεσαίωνα της Ιεράς Εξέτασης και των Σταυροφοριών.

Αγαπάτε Αλλήλους.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Άνθρωποι – τι κάνατε;

Τον κλειδώσατε στο χρυσό Του κλουβί

στη θρησκεία σας Τον προσαρμόσατε

Αυτόν που αναστήθηκε από τον τάφο

Είναι ο θεός του τίποτα

αν μόνο αυτό καταλαβαίνετε.

Χρεωκοπημένοι Καιροί