Του Νίκου (Κόλια) Μαραντζίδη


Είναι γεγονός ότι διάφοροι δημοσιολόγοι και δημοσιογράφοι στις αναλύσεις και τα άρθρα τους για το περιεχόμενο της σημερινής οικονομικής και κοινωνικής κρίσης στη χώρα μας χρησιμοποιούν τον όρο νέα “μικρασιατική καταστροφή”.

Στο σύνολό τους δεν επιχειρούν μια σε βάθος ανάλυση των δύο γεγονότων της νεοελληνικής ιστορίας. Συνήθως υπερτονίζουν τα τραγικά αποτελέσματα της μικρασιατικής καταστροφής- αποτέλεσμα του εθνικού διχασμού γι’ αυτούς- για να τονίσουν την αναγκαιότητα της “εθνικής ενότητας” για τη σωτηρία της χώρας (διάβαζε σωτηρία της καθεστηκυίας τάξης) στα πλαίσια των σημερινών διεθνών οικονομικών και πολιτικών συμμαχιών της Ελλάδας.

Η μικρασιατική καταστροφή (Αύγουστος- Σεπτέμβριος του 1922) δεν ήταν απλά συνέπεια του “εθνικού διχασμού, της σύγκρουσης βενιζελικών- βασιλικών, της αλλαγής στάσης των συμμάχων της Αντάντ στο εθνικό ζήτημα, της προδοτικής στάσης των ελλήνων κομμουνιστών στο μέτωπο (μικρό το μέγεθος της επιρροής του Σ.Ε.Κ.Ε. τότε) και ιδιαίτερα η ενίσχυση του Κεμάλ από τη νεαρή τότε Σοβιετική Ένωση”.

Πίσω από την ήττα του ελληνικού στρατού και την ολική καταστροφή του μικρασιατικού και ποντιακού ελληνισμού, θέλουν να κρύψουν τις στρατηγικές πολιτικές επιλογές της τότε οικονομικής και πολιτικής ελίτ της χώρας. Το “εθνικό όραμα” της “Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών” συμπύκνωνε τη λαϊκή προσδοκία για απελευθέρωση των σκλαβωμένων αδελφών αλλά και τους σχεδιασμούς της δυναμικής αστικής τάξης για εδαφική- οικονομική επέκταση του ελληνικού καπιταλισμού. Τους οραματισμούς αυτούς εξέφρασε πολιτικά το κόμμα των Φιλελευθέρων, με την κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου, που δυνάμωσε τις προσδοκίες με τους νικηφόρους βαλκανικούς πολέμους.

Το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μας φέρνει με την πλευρά των νικητών, της Αντάντ, απέναντι στις ηττημένες οθωμανική αυτοκρατορία και Βουλγαρία. Οι ελπίδες για παραπέρα επέκταση του ελληνικού κράτους αλλά και του ελληνικού καπιταλισμού και πάλι δυναμώνουν.

Το 1919 ο ελληνικός στρατός βρίσκεται στη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη, κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Το “εθνικό όραμα” για τη “Μεγάλη Ελλάδα” υλοποιείται, ο εθνικός μύθος πραγματώνεται. Δεν λαμβάνει, όμως, υπόψη τους σχεδιασμούς των αντιπάλων μας και των συμμάχων μας. Στα εδάφη που μας παραχώρησαν δεν πήγαμε ως απελευθερωτές αλλά ως τοποτηρητές των δικών τους γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων. Και όταν έπαψαν οι λόγοι στήριξής μας, μας εγκατέλειψαν στο μένος του στρατού του Κεμάλ, που οδήγησε στην ανθρωπιστική καταστροφή της μικρασιατικής εκστρατείας του ελληνικού στρατού.

Αναγωγές στο σήμερα- στην Ελλάδα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης- μπορούν να γίνουν αλλά όχι με τον τρόπο που επιχειρείται. Με τη μικρασιατική καταστροφή ηττήθηκε η στρατηγική επιλογή του ελληνικού αστικού κράτους και της μεγαλοαστικής τάξης για εδαφική- οικονομική επέκταση σε νέες πλουτοπαραγωγικές πηγές και αγορές. Νόμιζε ότι μπορεί να βολέψει τον περιφερειακό μικροιμπεριαλισμό της στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα Μ. Βρετανίας, Γαλλίας και Ιταλίας.

Μήπως, όμως, αυτό δεν έγινε και με την επιλογή ένταξης στην Ε.Ο.Κ. (Ε.Ε.); Η Ελλάδα, με ένα μέσο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης, βρέθηκε να έχει κοινό νόμισμα με τα οικονομικά μεγαθήρια της Ευρώπης, Γερμανία, Γαλλία κλπ., να συντηρεί την πλασματική οικονομική και κοινωνική της ευμάρεια με δάνεια και επιδοτήσεις, που κάποτε τελειώνουν και επέρχεται η ώρα της πληρωμής.

Μιας πληρωμής όχι γι΄αυτούς που κερδοσκόπησαν από το πανηγύρι των ευρωπαϊκών και κρατικών χορηγιών, τραπεζίτες, εφοπλιστές, βιομήχανοι, μεγαλέμποροι. Γι’ αυτούς που κέρδισαν και κερδίζουν από την Ολυμπιάδα του 2004, τα έργα υποδομής, την “επέκταση στην βαλκανική ενδοχώρα” (ο νέος μικροιμπεριαλισμός).

Αλλά, μιας πληρωμής για εκείνους που πίστεψαν στο παραμύθι των νικητών για την αειφόρο καπιταλιστική ανάπτυξη των αγορών. Γι’ αυτούς που πήραν ένα δάνειο για να κάνουν πραγματικότητα το όνειρο ενός σπιτιού γι’ αυτούς και την οικογένειά τους. Μια πλαστική κάρτα για να ικανοποιήσουν τα καταναλωτικά τους πρότυπα και ό, τι αυτό συνεπάγεται. Γι’ αυτούς που τους κόβουν τον μισθό, τη σύνταξη. Γι’ αυτούς που τους απολύουν από τη δουλειά.

Για εμάς.

Τους νικημένους....



* Η φωτογραφία είναι από την υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλειών