Πολλοί ονομάζουν την επικράτηση του νεοφιλελεύθερου οικονομικού και ιδεολογικού μοντέλου ως ένα πείραμα εις βάρος της Ελλάδας, αλλά στην προκειμένη ξεχνούν πως ο στόχος είναι να πεθάνει το πειραματόζωο. Το Μνημόνιο και οι πολιτικές που το συνοδεύουν δεν ήταν το μέσον, αλλά ο σκοπός.

Απέναντι η Αριστερά, θολωμένη από την ευκαιρία που της δίνεται να περάσει στην πράξη, φοβισμένη να απαντήσει στον “ρεαλισμό” που επικαλούνται ορισμένοι, όχι με ξαναζεσταμένες τακτικές, αλλά με αυθεντικές προτάσεις. Κι εκεί είναι που δεν τολμά, προσπαθώντας να πείσει τους “νοικοκυραίους”. Περιμένει πότε θα εξασθενίσει ο “εχθρός” για να μετακομίσει στο Μαξίμου. Μέγα λάθος, γιατί αυτή της η αδράνεια δεν κάνει πιο ριζοσπαστικό ή προοδευτικό το κομμάτι του πληθυσμού που την στήριξε, αλλά αντιθέτως τροφοδοτεί την καχυποψία.

Όσο αφορά την μνημονιακή κυβέρνηση, η περίφημη “αλλαγή κλίματος” δεν συνέβη ποτέ και ακόμη παρακαλάνε για την δόση που “ήταν σίγουρη”. Η χρεωκοπία που ερχόταν στις 16 Νοεμβρίου καθώς τελείωναν τα αποθεματικά δεν έγινε, αλλά καμιά σοβαρή αντίδραση δεν υπήρξε απέναντι σ’ αυτόν τον εμπαιγμό. Το Τρίτο Μνημόνιο ήρθε για να μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης, ένα luna park της Σχολής του Σικάγο. Το όποιο καρότο ακολούθησε το μαστίγιο από τις Βρυξέλλες, δεν ήταν παρά το χάιδεμα απέναντι στην κυβέρνηση Σαμαρά για το πόσο υπάκουοι και δουλικοί υπήρξαν.

Η Γερμανία από την άλλη που έχει αναδειχθεί ως παράδειγμα για τους “γλεντζέδες και τεμπέληδες”, δεν είναι παρά ένα κράτος που ποδοπάτησε πάνω στους εργαζόμενους και τράνταξε την όποια πρόνοια. Η ελαστικοποίηση της εργασίας, οι “mini-jobs”, η προσωρινή απασχόληση, το πάγωμα των συντάξεων και η μείωση του επιδόματος ανεργίας, είναι μόνο μερικά από τα μέτρα που πάρθηκαν από τις κυβερνήσεις των Γερμανών από το 2000 κι έπειτα.

Χαρακτηριστικά αναφέρω, πως 7 εκατομμύρια εργαζόμενοι στην Γερμανία δουλέυουν ανασφάλιστοι και με μισθό 400 ευρώ! Με τον όρο “μερική απασχόληση” στην Γερμανία εννοείται η 8ωρη εργασία με μειωμένες όμως απολαβές. Μάλιστα, αρκετές εταιρείες “ενοικίασης εργαζομένων” μπορούν να δανείζουν σε διαφορετικούς εργοδότες τους ίδιους εργαζόμενους, δείγμα της μετατροπής ατόμων με δικαιώματα σε έμμισθους σκλάβους. Φυσικά οποιαδήποτε κουβέντα για συνδικαλισμό είναι απαγορευμένη.

Η πτώση της ανεργίας θα επιτευχθεί μόνο εικονικά κι εδώ, μετά από καιρό, όταν υπάρχουν πολλοί τομείς χαμηλά αμειβόμενης εργασίας. Το όποιο “οικονομικό θαύμα” πάντα κρύβει από πίσω του ανθρώπινο αίμα κι εξαθλίωση. Γιατί εδώ να μην ευδοκιμήσει η ενοικίαση εργαζομένων, από την στιγμή που οι συλλογικές συμβάσεις έχουν πάει περίπατο; Με την επισφάλεια κάθε θέσης και την αστάθεια στις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, ευκολότερα οδηγούμαστε σε αναλώσιμες “εργατικές μέλισσες”.

Ακόμη και τα συνδικάτα της Γερμανίας υποτάχθηκαν στις επιταγές των αγορών και δέχθηκαν την περαιτέρω μείωση μισθών και την καρατόμηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Όλα στον βωμό της ανταγωνιστικότητας βεβαίως. Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως η ιδεολογικοποίηση της δουλικότητας έχει βρει πολλούς πολίτες να συντάσσονται με αυτή την -υποτιθέμενη- λογική.

Με την αβάντα των media, δημιουργείται η εντύπωση πως το όραμα της Γερμανίας για να μετατρέψει την Ευρώπη σε πεδίο οικονομικών δραστηριοτήτων, χωρισμένο σε ζώνες και δημιουργώντας κύματα φθηνού εργατικού δυναμικού από τον Νότο, είναι ο επίγειος παράδεισος και ο μοναδικός δρόμος για να ακολουθήσουμε.

strange journal