Το Μπλε Μήλο έχει δώσει πολύ καλές και τεχνικά καταρτισμένες αναλύσεις για το ευρώ. Είτε ενστικτωδώς είτε λόγω τεχνικής κατάρτισης πολλοί συντάκτες έχουμε καταλάβει πως το πρόβλημα της Ελλάδας είναι τόσο πρόβλημα νομισματικό όσο και πρόβλημα χρέους. Παρόλο που πολλοί αναγνώστες ξενίστηκαν από αυτήν την άποψη ή ακόμα και από την συζήτηση για την χρησιμότητα του ευρώ, εντούτοις θεωρώ πως είναι χρήσιμο να ανοίξει η συζήτηση. Καλώς ή κακώς όσο και να μην θέλουμε να συζητάμε για το ευρώ, οι νόμοι της αγοράς ανοίγουν οι ίδιοι ανοιχτά πλέον την συζήτηση.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το χρέος των χωρών του Νότου αλλά και το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητάς τους. Οι οικονομίες της Νότιας Ευρώπης δεν μπορούν να παράγουν ανταγωνιστικά προϊόντα προστιθέμενης άξιας για να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματα τους. Παλαιότερα είχαν την δυνατότητα της υποτίμησης άλλα και της φυσιολογικής ροής του χρήματος που εξασφαλιζόταν από την ανατίμηση των νομισμάτων των πλεονασματικών χωρών. Πλέον δεν την έχουν. Χειρότερα, τα κρατικά συστήματα ασφάλισης, χρεωκοπημένα όντα, απαιτούν ολοένα και πιο ριψοκίνδυνες επενδύσεις (για να καλύψουν τις μελλοντικές υποχρεώσεις τους) άρα συμμετέχουν στην απροσεξία των απρόσεχτων δανειζομένων. Επιπρόσθετα οι απαίτησεις των συνταξιοδοτικών ταμείων απαιτούν υψηλή εγχώρια αποταμίευση, δηλαδή εμπορικά πλεονάσματα τα οποία δημιουργούνται εις βάρος αυτών των χωρών που δεν μπορούν να υποτιμήσουν το νόμισμά τους.

Ο ρυθμιστικός πανικός της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και η ολοένα μεγαλύτερη συγκέντρωση ενιαίων ρυθμιστικών πλαισίων καταργούν την ικανότητα των χωρών να μπορούν να είναι ανταγωνιστικές. Για παράδειγμα οι φόροι άνθρακα που προωθούνται από την ΕΕ θα επιβαρύνουν σημαντικά την Ελληνική οικονομία όταν θα κάνουν το φτηνό ελληνικό ρεύμα πανάκριβο. Όπως επίσης οι ειδικοί φόροι στα καύσιμα που προωθούνται πανευρωπαϊκά και που ανεβάζουν τις τιμές των πρώτων υλών, συμμετέχουν στην πτώση της εγχώριας ανταγωνιστικότητας.

Κακά τα ψέμματα, η ευρωπαϊκή κρίση πλέον ξεγυμνώνει την Ευρώπη. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα παρά τους ευγενείς σκοπούς που είχε στο ξεκίνημά του, ξέπεσε σε μια σοβιετικού τύπου γραφειοκρατία. Η γραφειοκρατία, ούτε καν η πολιτική, ήταν και είναι υπεράνω των νόμων της οικονομίας. Το ευρώ τσουβάλιασε ανόμοιες οικονομίες σε ένα καθεστώς σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών, χωρίς τα αντισταθμιστικά οφέλη για τις χώρες που θα έχαναν από την παράδοση της νομισματικής τους πολιτικής. Τα χαμηλά επιτόκια της ευρωζώνης δημιούργησαν μια τεχνητή ευφορία και επέτρεψαν στις χώρες να δανείζονται απερίσκεπτα, την ίδια στιγμή που χειροτέρευαν τα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών τους. Όσο οι διεθνείς αγορές ήταν διατεθειμένες να αγοράζουν τα ομόλογα των χωρών του Νότου, το σύστημα δούλευε. Αρκούσε μια κρίση για να καταστρέψει τον πύργο από τραπουλόχαρτα.

Οι προοπτικές σήμερα είναι λίγες άλλα ξεκάθαρες. Είτε θα υπάρξει μεταρρύθμιση του ευρώ και της διαχείρισης της Ευρώπης, είτε θα καταρρεύσει το ευρώ, είτε οι Γερμανοί θα πληρώνουν για δεκαετίες τις οικονομίες του Νότου που θα βρίσκονται σε μια κατάσταση ημιθανή. Για την Ελλάδα σήμερα η επιστροφή στην δραχμή είναι αδύνατη. Ακόμα και αν γινόταν θα ήταν καταστρεπτική. Αυτό που μπορεί να κάνει η Ελλάδα είναι να θέσει η ίδια το ζήτημα του ευρώ επί τάπητος. Όμως με την μηδενική αξιοπιστία της κυβέρνησης του ΓΑΠ, η Ελλάδα δεν είναι σε θέση πάρα μόνο να εκτοξεύει κούφιες απειλές και να έχει στο τραπέζι άσφαιρα πιστόλια.

Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλά που μπορεί να κάνει. Να κατευθυνθεί προς την ενεργειακή αυτονομία, να ισορροπήσει το έλλειμμα τροφίμων της και να τα βάλει με την γραφειοκρατία της ΕΕ. Γιατί αύριο η Ελλάδα να μην περάσει έναν νόμο τραπεζικού απορρήτου τύπου Λιχτενστάιν? Με ποιο ηθικό ανάστημα θα αρνηθούν οι πιστωτές της, την θέληση της Ελλάδας να προσελκύσει χρήμα αφού δεν μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμα της? Άλλα οι σοσιαλιστικές ΠΑΣΟΚικές έμμονες των υψηλών φόρων καλά κρατούν.

blemilo

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...